PENSJONARSKA KRATECZKA

Wczoraj był bardzo dobry dzień na szycie. Włączyłam sobie kolejny tom Seeker of Truth Terry'ego Goodkinda, zrobiłam dobrą kawę i w niezłym tempie skończyłam Krateczkę, łącznie z całą ręczną robotą. 

Szyłam według wykroju jednej z klasycznych sukienek z przedostatniej Burdy (model 120, Burda 10/2011), ale kompletnie zmieniłam stylistykę i kolorystykę modelu.

U mnie są szarości, beże i wstawki z beżowej bawełnianej koronki. Bo wylazła moja przekora. Jak się widzi taką kratkę, to pierwsza myśl - uszyć z niej spodnie albo ewentualnie żakiet. To ja nie. Żadnych spodni, będzie sukienka.

A oryginalnie była biel z czarną naszywaną koronką.

A oto Pensjonarska Krateczka w pełnej krasie.

Zmiany wprowadzone do samego wykroju, to lekkie pasowanie w pasie (powinnam więcej, co widać na drugim zdjęciu, ale bałam się, że zacznie się marszczyć powyżej linii pasa) i sukienka została skrócona o jakieś 6 centymetrów, bo ja nie przepadam za sukienkami do pół łydki.

Wstawki z bawełnianej koronki wzdłuż przednich szwów okazały się zbawiennym pomysłem. Bez nich wyszedłby bezkształtny worek w smutnym kolorze. I na początku miało to być jedyne miejsce ozdobione koronką, ale po uszyciu całości na próbę przypięłam ją też do rękawów i dekoltu i okazało się, że nie robi się tego za dużo.

Koronka przy rękawach i dekolcie była przyszywana ręcznie. Wzdłuż bocznych szwów - wszywana maszynowo w trakcie zszywania przodu i klinów bocznych.

Podsumowując: szyło się bez problemów i bardzo przyjemnie. Jestem nieco rozczarowana samym wykrojem i jego dopasowaniem w talii. Szyłam rozmiar mniejszy niż zazwyczaj, bo po zrobieniu papierowego wykroju w dwóch rozmiarach, ten zwyczajowy wydał mi się makabrycznie workowaty. Rozmiar mniej spowodował, że sukienka doskonale pasuje w biuście i w biodrach, ale talia pozostawia sporo do życzenia. Ale i tak jeśli ktoś zabiera się za ten model i chce sukienkę, a nie habit, to sugeruję rozważenie szycia z rozmiaru mniejszego niż zazwyczaj.

Sam klimat sukienki - spokojna krateczka rozjaśniona beżową bawełnianą koronką - to dokładnie to, na co liczyłam - sukienka jakby wyjęta z szafy mamy lub babci.  

Teraz ze zdwojoną siłą mogę złapać druty w dłoń i kończyć część zasadniczą Wrzosowiska. W tej chwili mam tubę o zmiennym obwodzie sięgającą od nieco ponad biustem do połowy biodra.

Mały odreagował już stres spowodowany naszą weekendową nieobecnością i wrócił do prezentowania swojej normalnej radosnej osobowości.

A po weekendzie i robieniu zdjęć kotom rodzinnym stwierdzam, że Mały jest jednak najbardziej "modelowatym" czworonogiem. Gapi się toto w obiektyw. Potrafi na dwie sekundy powściągnąć wrodzone ADHD. Można mu łupnąć fleszem po ślepiach i nawet nie mrugnie. A u Matyldy i Dziuni jednak widać brak przyzwyczajenia do ganiania za nimi z aparatem. Ale ostatecznie co tu się dziwić, że to u nas się wychował kot o zapędach do bycia zawodowym modelem.