Przenosiny

środa, 28 grudnia 2011

WSTĘGA I OPOWIEŚĆ O SPRZĘTACH DOMOWYCH

Sama nie wiem jak i kiedy, ale skończyłam Zimową Wstęgę Ocieplającą.

W ramach ozdobnych wykończeń pojawiły się symetryczne szydełkowe półsłupki robione kolorową włóczką w kolumnach prawych oczek wzoru.
I jeszcze Wstęga Zimowa otulająca doniczkę z drugim prezentem na nowe mieszkanie, jaki dostaliśmy od Włochów, którzy kupili nasze stare mieszkanie (pierwszym była oryginalna kawiarka Bialetti). Swoją drogą wydaje się, że nawiązane notarialnie i bankowo kontakty całkiem ładnie rozwiną się i zamienią w bardziej towarzyskie i kulinarne :)

 

A teraz ten sam wyrób dziewiarski grzecznie leżakujący na moim ulubionym sprzęcie AGD - neurotycznej kuchence indukcyjnej.
 
Na etapie wyboru całego naboju RTV i AGD Ślubny zapytał naiwnie, jaką chcę kuchenkę. Naiwnie, bo nie wiem, na jakiej podstawie spodziewał się, że ja wiem, co chcę i może jeszcze samodzielnie podejmę decyzję. Oczywiście musiał wybrać sam. Poczytał, podumał i dostałam kuchenkę indukcyjną. Normalnie cud i magia - nie grzeje, a gotuje. Jakby ktoś chciał się dokształcić, to zapraszam do Wikipedii - ja wymiękłam przy określeniu "histereza magnetyczna", dotarło do mnie jedynie, że szybciej i że energooszczędnie i wystarczy mi wiedzy.  I potwierdzam, że gotuje się na niej piorunem, a mam porównanie i z gazem, i z kuchenkami elektrycznymi. I w ogóle moja nowa kuchenka powinna dostać 6.0 za wartość techniczną i 6.0 za wartość artystyczną swojego działania, bo...
O przygodach Małego, jakie miał z kuchenką pierwszej nocy już pisałam. Kocio kuchenkę tkło, kuchenka mrugnęła ostrzegawczo, kocio mrugnięcie potraktowało z plaskacza, kuchenka poczuła się urażona i error był jak stąd do czterech palników. 
Ja do niej mówię lekko złośliwie: ty, neurotyczko. Nie zdążysz garnka postawić albo ustawić temperatury - wyłączy się. Pukniesz ją w miejsce drażliwe na panelu - mruga na ciebie ostrzegawczo. Wodę poczuje - histeryzuje. Garnuszek ma za mały na kółeczku grzewczym - zakomunikuje, że "u2", a ty leć po instrukcję i sprawdzaj, co kuchenka z nerwicą natręctw miała na myśli. A poza tym świeci, mruga i popiskuje radośnie. Ale i tak ją lubię.
Aaaa i gości muszę pytać, czy nie mają rozrusznika serca lub aparatu słuchowego, bo kuchenka neurotyczka może im zaszkodzić na te sprzęty wewnętrznego użytku. Miny pytanych bezcenne.

Gdzieś na zdjęciu w poprzedniej notce mignął nasz telewizor kuchenny. I tu wymagane jest małe wyjaśnienie. Jeden ponadwymiarowy telewizor Ślubny ma na antresoli, w centrum rozrywki własnej. Powstało pytanie, czy chcemy telewizor na dole. Od razu było wiadomo, że nie w żadnej sypialni, bo ja od lat twierdzę, że sypialnia jest od spania i paru innych rzeczy, a wstawienie tam telewizora nastąpi po moim radosnym trupie, czym doprowadzam do czarnej rozpaczy Moją Teściową Niepowtarzalną, która nie rozumie, jak można zasypiać, nie będąc kołysanym elektronicznym szumem. W salonie też nie, bo z doświadczenia wiemy, że salon wykorzystujemy w celach gościnnych i towarzyskich, a wtedy telewizor jest zbędny, bo zabija ożywioną konwersację. Została łazienka :)))) i część kuchenna. Ja nie byłam wcale przekonana, że się ten telewizor w kuchni przyda, ale Ślubny mi uświadomił, że tylko na dole będzie miejsce do ćwiczeń fizycznych, a do tego ekran bywa niezbędny. To był silny argument za i telewizor zawisł. Ale wczoraj okazało się, że nasze potrzeby i nasze radości z tego odbiornika są niczym w porównaniu z tym, jakie zafascynowanie okazał Mały, który wpakował się na blat kuchenny, posadził tyłek przed ekranem i zahipnotyzował się całkowicie.


A na koniec, żeby naocznie udowodnić, że kocio czuje się na nowych metrach kwadratowych znacznie swobodniej, zdjęcie Małego kimającego na pleckach pod choinką, na środku pustego salonu.
 

I małe PS. Przypominam o przeprowadzkowym konkursie. Są już poprawne odpowiedzi, a czas na wysyłanie maili macie do samiuteńkiego końca roku.

niedziela, 25 grudnia 2011

CZAS NA ZMIANY I NA KONKURS

*
Po pierwsze choinka. Ubierana z pełną determinacją i wbrew wszystkiemu, bo choinka w pierwsze święta na Rogu Renifera musi być!
 

Lubimy choinki monochromatyczne - w zeszłym roku naszło nas na biel, wycinałam pracowicie dziesiątki gwiazdek i w tym roku były jak znalazł.

I jeszcze szersza perspektywa - choinka w hangarze - w zeszłym roku ledwo upchnęliśmy ją w salonie w starym mieszkaniu, a teraz relatywnie zmalało się biedactwu.
 

**
Po drugie - życie wraca do normalności, wyciągnęłam druty!!! Wprawdzie Percy nie przyrósł ani o jedno oczko, ale są po temu dwa powody. Po pierwsze wzorek wymaga skupienia, a ja mam wrażenie, że lata mi w głowie stado nadaktywnych pszczół w stanie wzburzenia. Po drugie po ciągłym moczeniu rąk w chemikaliach czyszczących (wiem, że istnieją rękawiczki, ale przypominam sobie o nich raz na trzy wkładania łap w detergenty) mam tak szorstka skórę, że robienie z tak cieniutkiej włóczki, z jakiej powstaje Percy, byłoby męczarnią. 
Zamiast tego wyciągnęłam kolejny grubiutki fiolet :) Pałętał mi się jeden motek i powstanie z niego Zimowa Wstęga Ocieplająca. 

***
W końcu był też czas na zapowiadane zmiany graficzne na blogu. 
Od dziś oficjalnie Intensywnie Kreatywna działa na Rogu Renifera :))) A na dodatek w zimowych okolicznościach przyrody. 


Przy okazji dziękuję Ślubnemu, który stworzył nowy nagłówek.

 ****

KONKURS *** KONKURS *** KONKURS

Uprzedzałam lojalnie, że będzie konkurs z okazji przeprowadzki, z tapetą kuchenną w roli głównej.

Kliknij, by powiększyć, będzie łatwiej węszyć :)))

Napisy do tapety wybrałam sama, żeby były dobrze nastrajające i pozytywne w przekazie. Graficznie poukładał je Ślubny. Ale... pozwoliliśmy sobie na mały żarcik, a w zasadzie dwa żarciki przy projektowaniu napisów.

Zasady konkursu są proste:
- po pierwsze trzeba znaleźć oba ukryte w tapecie "żartobliwe kwiatki";
- po drugie podać, co było naszą inspiracją do umieszczenia tych dwóch dodatkowych napisów.
Prawidłowe i pełne odpowiedzi należy przesyłać wyłącznie na adres mailowy (nie podawajcie odpowiedzi w komentarzach pod wpisem!!!):
agnieszka@panda.media.pl

Konkurs potrwa do końca starego roku 2011 (czyli do 23:59 31 grudnia 2011). Losowanie zwycięzcy 1. stycznia 2012. A zwycięzca dostanie wybrany przez siebie otulacz w pakiecie z drobną niespodzianką (można od razu podawać numer wybranego otulacza w mailu z odpowiedzią :)

Można wybierać pomiędzy:
1. otulaczem rudo-jesiennym:

2. otulaczem ecru-wiosennym:

3. otulaczem kanadyjsko-zimowym:
 

Powodzenia!

piątek, 23 grudnia 2011

INTELIGENCJA PRACUJĄCA

Nagle dzisiaj określenie "inteligencja pracująca" nabrało dla mnie zupełnie nowego i do bólu głębokiego znaczenia. Ale o tem potem. Najpierw pojawią się dwie wiadomości i jak to z wiadomościami bywa, jedna będzie dobra, a druga niekoniecznie.

Na początek coś dobrego. Otóż od lat mamy buddę - figurkę rozradowanego siedzącego grubaska. Mieszka z nami wszędzie, przeprowadza się, spada na główkę i obtłukuje troszeczkę, ale jest niezbędnym elementem szczęśliwego domu. I rozpakowując dziś karton z ozdobami, wyjęłam buddę i jak po sznurku polazłam z nim na antresolę na półkę naprzeciw wejścia ze schodów. Budda znalazł swoje miejsce, na czerwonej podświetlanej półeczce. Oprócz buddy stoi tam też moja nieodzowna kocia Bastet i dwie malusieńkie figurki (jedna mnicha, druga tańczącego buddy).

Teraz wiadomość zła. Podobno statystycznie trzydzieści procent okien dachowych przecieka. Skoro my mamy trzy takie okna na antresoli, to statystycznie jedno z nich powinno być nieszczelne... no i jest. Idę sobie dzisiaj z bambusikiem postawić toto pod oknem i widzę radosny strumyczek lecący po ścianie. W pierwszym odruchu pomyślałam, że zapomniałam domknąć okno, a przecież pada i naleciało. Ale skąd okno zamknięte, a sączy się między ścianą a ramą. Za telefon i do Ślubnego, że się leje, że moknie tynk, że tragedia, że czemu go nie ma, jak jest potrzebny, bo nadeszła apokalipsa, że niech coś zrobi. Ślubny nakazał porzucenie nadmiernej ekscytacji. Nie poparł mojego stanowiska, że to koniec świata i kazał zastosować środek tymczasowy, czyli prowizoryczne zafoliowanie okna, żeby deszcz nie lał się bezpośrednio na ramę i okno, tylko na folię. Zafoliowałam. Od siebie dorzuciłam oknu podpaskę... czyli nakleiłam kłąb ręczników papierowych w miejscu przecieku od środka, żeby wsiąkało, a nie się lało po ścianie w dół. Okno poczuło się dopieszczone i przestało płakać tak wylewnie.
Po świętach zobaczę zatem kolejną ekipę, tym razem murarzy z pierwotnej brygady stawiającej blok, którzy będą czynić magiczne sztuki, uszczelniając okno od zewnątrz. Na razie dopieszczone okno wygląda tak:
   
Ślubny filozoficznie stwierdził, że oby to był największy problem budowlany nowego mieszkania. To się chyba nazywa relatywizm pozytywny lub, jak kto woli, pozytywizm relatywny :)))
Czas na obiecane zdjęcia posprzątanego salonu:
 
Do tej pory rozważaliśmy dwie alternatywne sofy do salonu - mniejszą i jaśniejszą lub większą i ciemniejszą. Posprzątany salon okazał się mieć cechy sterylnie białego hangaru i dlatego będzie jednak wielka, ciemna sofa z jasnymi akcentami - wielkości tak mniej więcej lotniskowca. Bo ta mała by się gubiła w tej przestrzeni.
A teraz będzie o inteligencji pracującej - inteligent pracujący to taki gość, co to sam targa tony swoich książek na pięterko - inteligent pracujący to JA.
Pisałam wczoraj, że mam zamiar odgruzować schowek, do którego przez miesiąc pracowicie zwoziliśmy i upychaliśmy książki. Rodzina inteligencka, książek zatem więcej niż ustawa i średnia krajowa przewiduje. Rano schowek wyglądał tak - w wejściu pralka, podłączona i działająca  (kocham pralki ładowane od góry miłością czystą i prawdopodobnie dozgonną i pralka w schowku zostanie, tak było od początku planowane, żeby jej nie pchać do mieszkania), a za pralką sodoma i gomora oraz cuda Babilonu (tak, to z lewej za pralką to narty :):

 
Jeśli komuś udało się znaleźć miejsce na postawienie stopy i niczym człowiek guma gibnął się w prawo, to czekał go taki widok, czyli sodoma i gomora dwa oraz cuda Babilonu w wersji de luxe:
 

Po dwóch godzinach noszenia, sapania, przeklinania i obiecywania sobie, że już ani jednej książki w życiu nie kupię, schowek wyglądał tak:
 

 

Ale za to w przedpokoju piętrzyły się tony makulatury pieczołowicie spowite w płachty czarnej folii:
 

I te tony we własnych łapach wtargałam na pięterko i porozkładałam po półkach. Sama się sobie dziwię, że nie padłam gdzieś po drodze. Mam wrażenie, że jutro rączką nawet najmniej wdzięcznie nie machnę. Ale za to antresola nabrała ciepłego domowego klimatu.
  
Jak widać Ślubny nadal pracuje nad konfiguracją centrum dowodzenia wszechświatem i straszy odsuniętą półką i plątaniną kabli. Poza tym są jeszcze paczki z dziwnymi rzeczami, które nadal czekają na znalezienie dla nich sensownego miejsca i rozpakowanie, ale książki już na półkach.




Przy okazji na zdjęciu powyżej widać obudowaną kolumnę (białą pleksi, pisałam w poprzedniej notce), a poniżej zdjęcie tej samej kolumny w stanie iluminacji:

A pojutrze pojawi się choinka i... zapowiadany konkurs około-świąteczno-przeprowadzkowy z kuchenną tapetą w roli głównej. (I zaglądam do Was, i zachwycam się kolejnymi dziełami, i czytam, i jak mamusię kocham, do porządnego komentowania wrócę, jak tylko moje życie nie będzie się kręcić dokoła mopa i ścierki.)

A teraz czas najwyższy na najważniejsze:

Życzymy Wam i Waszym rodzinom radosnych Świąt Bożego Narodzenia, spokojnych, ciepłych i szczęśliwych

Agnieszka i Andrzej

DOM BEZ KLAMEK, czyli...

Pełen tytuł tej notki powinien brzmieć:

DOM BEZ KLAMEK, czyli świecę, mrygam, aż się zdyszę, komedia w niezliczonych aktach

Jak widać odpowiedni poziom cywilizacji teleinformatycznej na Rogu Renifera został w końcu osiągnięty. Telefon działa, internet śmiga, telewizor odbiera, czas na powrót do blogowego życia.

Uprzedzam, że będzie długo, trochę nieskładnie, na pewno nie o wszystkim.

*** 
Najpierw dlaczego dom bez klamek. Bo drzwi mamy zamontowane od dwóch tygodni, ale klamki... Klamki płynęły w kontenerze z Chin lub innego kraju o niskich kosztach siły roboczej i chyba wiatry były niesprzyjające, bo jakoś ta podróż się przedłużała w nieskończoność. 
Ostatecznie odebrałam je dziś rano, ale montowane będą dopiero po Bożym Narodzeniu, bo żadnego przedstawiciela klasy robotniczej nie wpuszczę za próg aż do 27 grudnia. Starczy tego ciągłego kurzenia i bałaganienia. A życie bez klamek ma swój psychiatryczny urok.

***
Ostatni tydzień spędziłam na ciągłym sprzątaniu tego samego. Myjesz rano drzwi. Przychodzą meblarze, stawiają szafę w przedpokoju, powiercą sobie i poborują w tynku... czarne drzwi wyglądają znowu, jakby bomba w elewator zbożowy trzepnęła. Umyjesz podłogę w pokoju, wpadnie Moja Ulubiona Ekipa Wykończeniowa zamontować lampkę, powierci i powkręca kołki... podłoga znowu do mycia. Czuję się jak jakiś nawiedzony Kopciuszek z bateriami Energizera w odwłoku, czyli świecę, mrygam, aż się zdyszę.

***
Dzisiaj był pierwszy dzień spokoju, czyli nie współegzystowałam z żadną ekipą wykończeniową. (Żeby nie było, to oni wykańczają mieszkanie i mnie przy okazji :) Nadzoru i dozoru wymaga każda z nich, więc dni, kiedy jeszcze tu szaleją wymagają ode mnie rozdwojenia, a nawet roztrojenia, umiejętności teleportacji, ewentualnie bilokacji. A Ślubnego w domu niet, bo pracuje jak mróweczka i więcej czasu spędza w firmie niż w nowej hacjendzie.

*** 
Ogólnie, to prace wykończeniowe idą pełną parą i wszystko w terminie. Z jednym ale - meblarze coś nam świrują jarzębinę i ich praca przebiega tak: 
Trzech ich przyjeżdża, narobi się, nawzdycha, nasapie i mebel stoi. Tylko, że okazuje się, że tu coś nie pasi, tu kąt prosty zgubili, tu źle docięli, tu zapomnieli wypolerować. Ślubny przyjeżdża wieczorem, poogląda, westchnie, rzuci nieparlamentarnym słowem i dzwoni do meblowego szefa. Szef przyjeżdża rano, ogląda radosną twórczość swoich podwładnych, westchnie, rzuci nieparlamentarnym słowem, pogoni ich na górę, każe im rozebrać to, co dzień wcześniej postawili, poprawić, dociąć, złożyć ponownie. Ale co tam cierpliwi jesteśmy i na pewno nie mamy zamiaru przymykać oka na niedoróbki. Będą wzdychać i robić, aż skończą i będzie wszystko grać i łapać kąty.

***
Pewnie się zastanawiacie, jak Mały zniósł wyrwanie z korzeniami i kuwetą ze starego mieszkania i przeflancowanie do nowego. Pierwsza doba była tragiczna. Przesiedział skulony i zakopany w naszej pościeli. Nocą trochę połaził, ale niepewnie. Za to po pierwszej dobie sytuacja zaczęła się uspokajać. W tym momencie strategia kocia jest taka: jak ktoś obcy jest w mieszkaniu, to siedzi zagrzebany w pościeli, ale wieczory i noce spędza na radosnym galopie po nowych metrach kwadratowych. Co piętnaście minut wpada kontrolnie do sypialni sprawdzić, czy mu pani nie "zwaniszowała" razem z łóżkiem i leci dalej. 
Jedyny problem stanowi antresola i schody. Po schodach nawet nie próbuje łazić. Wpada w panikę, gdy któreś z nas wchodzi na górę i nie może pojąć tym swoim małym rozumkiem, że z życia jednopoziomowego nagle zafundowaliśmy mu dwupoziomowe. 
Trzeciej nocy zajął się intensywnie kuchenką indukcyjną. Musiał stanąć na panelu sterowania i mu się włączyła i zaczęła mrugać. Podejrzewam, że na zachęcające mruganie zareagował w pełni prawidłowo, czyli walnął łapą raz i drugi i rano zastaliśmy napis "error" na kuchence. Żeby się nie powtórzyło, aktywowałam blokadę anty-dziecięcą :) 

***
Teraz będzie dużo zdjęć z komentarzem i kompletnie bez sensownej kolejności.
Zdjęcia robiłam dziś rano, czyli we wzmożonym stanie kartonowo-workowym. Teraz, czyli wieczorem, mieszkanie został odkartonowane i odworkowane, ale zdjęcia nowych porządków zrobię jutro przy dziennym świetle. Na razie fotorelacja z bałaganu i chaosiku.
Na dobry początek Mały przyłapany na ulubionym zajęciu, czyli wyglądaniu przez okno. Chwała architektowi, który zaprojektował takie niziutkie parapety :) W lewym dolnym rogu nasz barłóg spalny, czyli materac podłogowy. Łóżko, nowy materac i sofy z rozmysłem przyjadą w styczniu, żeby nie wstawiać ich w kurz i brud.
Pierwszy śnieg na Rogu Renifera. Na tarasie:
 Z idealnym okręgiem na parkingu:
 I przy okazji widok na najbliższe bloki:

Antresola. Rano jeszcze bez książek i z mnóstwem toreb z ciuchami. Ta biała kolumna, to w rzeczywistości pamiętny metalowy słupek konstrukcyjnie niezbędny, który jest obudowany białą pleksi i świeci. (Może Ślubnemu uda się to uwiecznić na zdjęciu.)

Schody ze szczelnie zapakowanymi w folię i piankę stopniami, żeby się nie niszczyły, bo ganiają po nich całe tabuny ludzi pracy. Pod schodami składzik, który obecnie też już zniknął oraz słynna tapeta.


Widok na salon z przedpokoju - składzik został ogarnięty i spacyfikowany.


Łazienka i wieeeeeeeeelkie lustro, niestety nie chce paskuda wyszczuplać :) Poniżej lustra umywalka, zwana wanienką  dla kocia. I tak, owszem, w łazience mamy okno :))) 


Pokój Mamy - biurko jest i tapeta jest Jest też gigantyczna szafa wnękowa nie uwieczniona na zdjęciu (już pełna ciuchów). Sofa dojedzie w styczniu i stanie obok biurka.

Widok na przedpokój z salonu. Szafa w przedpokoju ze względu na wielkość i pojemność zyskała pieszczotliwe imię - Behemot. W tle czarne drzwi do łazienki i do sypialni. Po prawej ściana z gresem (i grubiutkimi buddami w przyszłości) - kosztowała mnie pościerane paznokcie, bo musiałam doczyścić fugi z kurzu...

Kuchnia - od lewej lodówka radośnie mrugająca i popiskująca panelem sterowania (na szczęście nie usiłuje namawiać nikogo do odchudzania :) i szafa kuchenna, do której można zapakować zapasy dla armii wygłodniałego wojska i jeszcze zostanie miejsce na paczkę ciasteczek :) 

Słynna tapeta kuchenna, moje źródło nieustającej radości. Widoczne dwie dziury nad okapem zostaną zlikwidowane, jak okap zyska rurę :) Smętnie dyndające halogeny z listwy oświetleniowej zostaną poupychane na swoje miejsca po świętach. I tak, to po lewej to telewizor. A co tam! Ostatecznie lepiej w kuchni niż w sypialni, przynajmniej według moich standardów.


I kuchnia z trochę szerszej perspektywy.


Lampy w stylu kiczowatego baroku w całej swojej mrocznej krasie.


A to jest mój kącik szalonej rękodzielniczki. Jego sprzątanie i układanie zostawiam sobie na koniec.
 

I na deser... Ślubny w pozycji "na lotnika" podłączający całe metry kabli w jego centrum dowodzenia wszechświatem (czyli w części rozrywkowo-telewizyjnej na antresoli).


***
Jutro mam zamiar odgruzować schowek... czyli wnieść na antresolę i poustawiać na półkach całe tony książek. A wieczorem... czas na wyjęcie ze schowka choinki :) 

***
Wybaczcie, że tym razem tutaj, hurtem odpowiem na ostatnie komentarze - bardzo Wam dziękuję za zdalaczynne wsparcie moralne i duchowe. Sama świadomość, że jest kilka osób trzymających kciuki i czekających na wyniki, dodaje sił i energii.

***
Robótkowo jestem w szczerym polu, czyli nie zrobiłam ani oczka. Stan to dla mnie niezwykły, ale rozgardiasz dokoła wywołuje u mnie raczej potrzebę jak najszybszego ogarnięcia przestrzeni i poukładania wszystkiego.

***
Jutro część druga fotorelacji, o ile nie padnę wieczorem na twarz.

niedziela, 18 grudnia 2011

ŻYJĘ, MYJĘ...

IPad nie jest do blogowania! Ostatnia doba to głównie mycie podłóg. Całych hektarów podłóg. Z rozpakowywaniem czekam, żeby meblarze się wykończyli :)))) Na razie wyjęłam trzy talerze i trzy kubki. Ciuchów poszukuję na bieżąco w workach. Nie wiem, gdzie spakowałam część kosmetyków... Znajdą się. Ale za to Ślubny właśnie podłącza telewizor - w końcu trzeba mieć jakieś priorytety. Kuchnia będzie śliczna!!! Mój kącik szalonej rękodzielniczki będzie super. Pierwszej nocy śnili mi się dziwni ludzie, w tym pierwszy pracodawca Ślubnego, i wycieczka po księgarniach, i sporo innych dziwactw, a podobno to ważne, co się śni pierwszej nocy. Ślubnemu nic się nie śniło, ciekawe, co to oznacza w ramach wróżby na nowe mieszkaniowe życie. Idę sobie jeszcze coś posprzątać! Do środy lub czwartku ;)))

piątek, 16 grudnia 2011

CWAŁEM I KURCGALOPEM

Jednak się udało dorwać do laptopa, chociaż operator energetyczny ENEA robi od paru godzin wszystko, żeby nie miała możliwości napisania czegokolwiek. Niech oni się jednak zlitują i ustabilizują zasilanie, bo wynoszenia kolejnych pudeł i worków w kompletnych ciemnościach, to nawet ja nie zdzierżę. Oczywiście w nowym mieszkaniu prąd jest, bo to inna linia i tam nikomu nawet do głowy nie przyjdzie, że może nie być elektryczności.

*** 
Tak dla odmiany najpierw robótki.
Percy powstaje w tempie ślimaka z anemią, ale powstaje. Na razie jest na etapie - "brzydactwo beznadziejne, a wzorek jest, ale jakoby go nie było" - czyli larwa przed przepoczwarzeniem.

***
Mieszkanie spakowałam... Mały bardzo pomagał... od trzech dni kot nie ma czasu się wyspać. Gania jak z pieprzem, a i tak ma kłopoty z zaliczeniem wszystkich dostępnych kartoników i pustych szuflad.
Jak widać kocio próbuje się rozdwoić, przynajmniej w okolicy ogona i egzystować w dwóch kartonach równocześnie.

***
Zrobiłam rano pamiątkowe, nostalgiczne zdjęcia starego mieszkania.
Pusty salon:

Pusta sypialnia:
Pusta biblioteka:
I nawet garderoba pusta:
I tak, jakby się ktoś pytał, to nowi właściciele kupili od nas mieszkanie z wyposażeniem, czyli telewizor, pralka, zmywarka, lodówka i wszystkie meble i lampy zostają. Ale nie ma się co dziwić, przeprowadzają się z Rzymu (tego włoskiego) i nie mieli ochoty ciągnąć przez pół kontynentu lodówki czy stołu (ale ulubione kwiatki jadą właśnie ciężarówką do Polski :) Włosi też jadą, będą jutro wieczorem).

***
Zdjęcia nowego mieszkania będą w przyszłym tygodniu, jak specjalista kabelkolog od dostawcy usług wszelakich przybędzie i podłączy wszystko, jak należy. Problem jest w tym, że Ślubny nie może asystować przy podłączaniu, bo ma urwanie głowy w firmie i o zostaniu w domu i nadzorze nie ma mowy. Czyli zostaję ja... która zielonego pojęcia nie mam, co do czego, i z czym, i po co. Ale opracowałam już strategię - na wszelkie pytania będę odpowiadała uroczym trzepotaniem rzęsami i podsuwaniem specjaliście pod nos komórki z wybranym numerem do Ślubnego, niech sobie panowie konferują na odległość. Ja tam będę jedynie od wyglądania jak perfekcyjna pani domu w kompletnej rozsypce po-przeprowadzkowej.

***
W komentarzach do poprzedniej notki Brahdelt raczyła się podzielić historią przedwczesnego wywiezienia do nowego mieszkania mężowskich spodni... Taaaaaaak... 
Będzie powiastka umoralniająca, tłumacząca na jaskrawym i nieco patologicznym (ach, te nałogi) przykładzie, dlaczego nie należy zbyt wcześnie pakować sprzętów kuchennych.
Ukochana Moja Ekipa Wykończeniowa przywiozła baaaardzo ostrożnie i wkleiła baaaardzo precyzyjnie gigantyczne lustro w łazience. Ślubny poczuł się w obowiązku zakupić wino, zgodnie z głęboką wiarą w to, że nieopite lustro stłucze się przy pierwszej nadarzającej się okazji (małe wyjaśnienie - ilość alkoholu, jaka została spożyta w ramach oblewania montażu, przyklejenia, przywiercenia, położenia itp. oraz podpisania, otrzymania, oddania, zbycia, nabycia itd. podnosi znacznie średnią krajową spożycia napojów alkoholowych na głowę statystycznego Polaka w roku 2011). Zakupił zatem. Późnym wieczorem, po kolejnych wielbłądzich kursach z worami i kartonami, padliśmy bez sił i ducha, ale trzeba było jeszcze wypić za lustro. Ślubny podreptał do kuchni. Usłyszałam otwieranie lodówki, wysuwanie szuflady ze sztućcami, a później usłyszałam już tylko głośne: "hmmmmmmmmm...". I walnęło we mnie jak piorunem - korkociąg wyjechał na Róg, a wino z korkiem. A tu lustro czeka. Ślubny, jak mówi młodzież, ogarnął się błyskawicznie i otworzył szufladę obok - z narzędziami. 
Do otwierania wina w trudnych czasach przeprowadzki służy - śruba nie wiadomo do czego, ale mająca haczyk na końcu:
oraz smycz reklamowa, reklamująca nie wiadomo co, ale na oko porządna. Przy czym sugerowane jest zastosowanie środków ostrożności prezentowanych na zdjęciu poniżej, czyli dokonywanie otwarcia na podłodze, przytrzymując butelkę zadnią nogą, a nawet dwiema:

*** 
To ja znikam co najmniej do środy (jak specjalista kabelkolog przybędzie i dostarczy cywilizację w walizeczce). Ale za to jak się pojawię, to będzie:
- całe mnóstwo zdjęć z nowego mieszkania wraz z opisem sytuacyjnym,
- dramatyczne historie próby ogarnięcia 160 metrów kwadratowych w jeden weekend,
- iiiiiiiiiiiii... UWAGA!!! UWAGA!!! z okazji przeprowadzki na Róg Renifera blog nieco zmieni nazwę i wystrój graficzny, ale... będzie też konkurs z nagrodami, a w konkursowej roli głównej wystąpi kuchenna tapeta :) 

I zostawiając Was w stanie zaintrygowania, idę - dosłownie - opuszczać stare domowe pielesze i zagnieżdżać się na nowym. 

środa, 14 grudnia 2011

W WIELKIM ZDERZACZU HADRONÓW

Czuję się jak proton porządnie trzepnięty przyspieszeniem w Wielkim Zderzaczu Hadronów. Ale wcale nie mam ochoty krzyczeć, żeby się ta karuzela zatrzymała. Wręcz przeciwnie, niech się kręci jak najszybciej, to wtedy jest szansa, że ta cała kołomyja i kociokwik skończy się w mgnieniu oka.

Lista najważniejszych nowości w telegraficznym skrócie:
- Tapeciarze się poprawili, stosując wczoraj klejenie na ciepło. Dzisiaj rano nadal się wszystko trzymało. W przyszłości, jak coś odpadnie, kazali dmuchać suszarką i głaskać namiętnie gąbką. Antyreklamy nie będzie, ale było blisko.
- Obudowano metalowe kolumny na antresoli i zamieniły się w kolumny świecące. Ślubny nie wykazał zachwytu kolorem światła i zażyczył sobie dodatkowe cuda-wianki w postaci ozdób z folii witrażowej, które mają światło ocieplić... nie komentuję, niech przygotują, wykleimy sami.
- Meblarze zwieźli kuchnię - w tej chwili mam wrażenie, że te wszystkie klocki za żadne skarby nie zmieszczą się we wskazanych kątach i na ścianach. Ale już raz to przerabiałam i wiem, że jestem w "mylnym błędzie".
- Półka pod umywalką w łazience skalała sumienie i zawodową dumę Głównego Meblarza, bo jest cała lakierowana i lakier raczył "pęc" w jednym miejscu, na łączeniu. Ślubny usiłował przekonywać, że niech sobie ta półka popracuje jeszcze, poukłada sobie stosunki ze stojącą na niej umywalką, a dopiero później się to zdemontuje, machnie ponownie lakier i wypoleruje. Zawodowe sumienie Głównego Meblarza żachnęło się na taką propozycję i półka zostanie wykonana od nowa, wzmocniona niczym beton zbrojony i przemontowana po Nowym Roku. To się nazywa właściwy stosunek do prac zleconych.
- Szafy powstają, lustro dojechało, karnisze się montują, wariactwo na całego.
- Wyszło na jaw, że w bloku pracował Elektryk-Szaleniec. U nas po zamontowaniu lamp okazało się, że nie wszystkie włączniki i wyłączniki działają jak należy, a niewłaściwa kolejność odpalenia świateł na antresoli skutkuje wywaleniem korków z iskrzeniem i bonusowymi fajerwerkami. Oczywiście wszystko na gwarancji, więc Elektryk-Szaleniec pojawia się i poprawia te urocze niedoróbki. Ale u sąsiada piętro niżej wykonał manewr Strusia Pędziwiatra i tak wymerdał kabelki, że próba opuszczenia elektrycznej rolety w salonie odbywa się synchronicznie z gaśnięciem światła w łazience... to się nazywa elektryczna fantazja fachowca.
- Pakowanie i stopniowa ewakuacja przebiega sprawnie i w zasadzie to więcej rzeczy mam na Rogu Renifera niż w starym mieszkaniu... i o to chodzi.
- Pierwszy nocleg nadal planowany z piątku na sobotę i to się na razie nie zmienia.

Robótkowo też zgodnie z planem - powstała  już czerwona Panache Na Letnie Chłodne Wieczory Na Tarasie (PaNa LeCh Wie NaTa). I wiem, że się powtarzam, ale nadal pozostaję w zachwycie i to jest naprawdę prosty w robocie, szybki w przybywaniu i bardzo efektowny model.
Blokowałam go wczoraj w okolicach 22:00 i Ślubny uwiecznił cały proces, w tym moje klęczące poświęcenie w czasie wpinania dziesiątek szpilek.
W kolejności całkowicie niechronologicznej:
- efekt końcowy wzmocniony żelazem (hartowanie ogniem łaskawie pominęłam :)

- mozolne upinanie giganta

- stan początkowy, czyli smętna meduza przed blokowaniem
A teraz uwaga, uwaga! Ogłoszenie parafialne! Nie powstanie z marszu następna Panache... Ale zanim wyjawię, za co mam zamiar się zabrać, cytat z wczorajszego późno wieczornego dialogu małżeńskiego:

ONA (z wypiekami na twarzy przeglądająca możliwe do zrobienia chusty) - TO zrobię!!! Kiedyś mi diabelstwo wyjść nie chciało, to spróbujemy jeszcze raz.
ON (prawa brew uniesiona, wyraz pełnego niedowierzania) - To Tobie kiedyś coś nie wyszło?

Ano, nie wyszło, nie wyszło. Coś mi się nie wzór źle odszyfrowało, poziom cierpliwości miałam akurat na poziomie depresji żuławiano-wiślanej i trzepnęłam całość do kosza, wyciągając w locie druty i nie dbając nawet o prucie. Zatem będzie ponownie Percy. Jak ktoś Percy'ego robił, to niech się ujawni, żebym miała poczucie, że jakby co, to mam kogo mordować, co ja źle kombinuję. 

I jeszcze drobiazg o charakterze świątecznym. Odkąd się wprowadziliśmy do naszego starego mieszkania (osiem lat, co to zleciały jak jeden dzień... no dobra nie przesadzajmy :), co roku przed Bożym Narodzeniem szalałam zdobniczo na korytarzu: okno, drzwi wejściowe do mieszkania naszego i sąsiadów. W tym roku, na pożegnanie machnęłam tylko szybkie ozdóbki na oknie.
 Ptaszki gotowe, serduszka wycięte z papieru do pakowania i dorzucone pokręcone wstążeczki też z ozdobnego papieru. Jak się sąsiadce zapomni zdjąć w odpowiednim czasie, to na Walentynki też będzie miała bardzo adekwatny wystrój klatki schodowej :))).

Mam zamiar odezwać się na szybko w piątek..., ale to tylko plan, a plany są bardzo podatne na rewizje i wpływ siły wyższej. Gdybym się piątkowo nie objawiła, to znaczy, żem na nowym, ganiam ze ścierką, wiaderkiem, odkurzaczem i obłędem w oczach, a ponadto... nie będę miała swobodnego dostępu do Internetu do około 22 grudnia. Pozaglądam sobie do Was z ipada Ślubnego, ale pisanie na tym własnego bloga, to ja dziękuję, ja poczekam na normalnie pojętą cywilizację.