POZYTYWNY FINISZ

Jak na mnie to turkusowa Tanit-Isis okazała się projektem bardzo długodystansowym (pierwszy raz zająknęłam się o niej na początku stycznia). W trakcie oczywiście pokazałam w całej rozciągłości, co to znaczy, że kobieta zmienną jest i unicestwiłam zaczątek wykończenia dekoltu, czego nie żałuję, bo teraz jest znacznie lepiej i prościej, i lepiej, i prościej...

Oto bluzeczka w wersji grzecznej, z malutkim dekoltem, czyli wersja na mrozy.

Rękawy jak widać wyszły trzy czwarte, ale turkusowej włóczki zostało może dwa metry.

W wersji mniej grzecznej można pokazać jedno ramię.

A w najmniej grzecznej - narażając na reumatyzm całą obręcz barkową - można pokazać oba ramiona.

I nie wiem czemu, bo to ani czerwień, ani normalna zieleń, ale ten sweterek w takim zestawie kolorystycznym, prawdopodobnie przez białe wykończenia, nieodparcie kojarzy mi się ze sweterkiem bożonarodzeniowym. Czyli jest idealny dla zamieszkującej na Rogu Renifera :) (Właśnie przed chwilą podawałam komuś adres i co? I oczywiście wszystko było poważnie i statecznie, dopóki nie powiedziałam, na jakiej ulicy mieszkamy... chichotom nie było końca. )

Robiony od dołu i w talii, pomimo wzoru w romby, był zwężany, a później ponownie poszerzany. Może nie wygląda to idealnie, ale ja lubię, jak mi się sweterek w talii układa, a nie wisi, a przy tym wzorze każdy sposób zmniejszania liczby oczek byłby jakoś widoczny.

I podsumowując: po pierwsze nie mam już zapasów turkusu (sukienka plus powyższa bluzeczka wyczerpały stan posiadania); po drugie efekt końcowy jest bardziej niż zadowalający, ale tak to już jest z projektami robionymi z resztek i "na gorąco", z głowy, często bez konkretnego planu na całość.

Drugi motek srebrnej czerni został wyciągnięty i szal się zaczął dziać. Oczywiście zaczynam niejako od środka, no prawie. Robię część główną, z tej oszałamiającej karnawałowej nitki, a ozdobne będą brzegi, ale robione z matowej czarnej bawełny, czyli podobnie jak w karnawałowej chuście z tej samej nitki. Na razie smętne, srebrno-czarne zewłoki szala wyglądają tak:

Jak widać resztka turkusu została wykorzystana jako szydełkowy łańcuszek do nabrania oczek, przecież nic się nie może zmarnować.

A teraz będzie nostalgicznie. Ale od początku. 

Testuję swoją nową pralkę, jaką też ona może uczynić krzywdę różnym tkaninom i ubraniom. (Od razu napiszę, że pralka wykazuje się wielkim zrozumieniem wobec potrzeb moich dziergadeł i pierze je grzecznie, krzywdy nie czyniąc.) Dzisiaj wrzuciłam w jej czeluście wełniany Projekt Lotny, ale wydało mi się jakoś tak mało, więc przejrzałam, czy coś czarnego nie potrzebuje odświeżenia. Potrzebowało. A raczej potrzebował - mój pierwszy wydziergany szal. Z wieeeeelkim jak słoń błędem popełnionym w trakcie dziergania - liczba serduszek na jednym i drugim końcu się nie zgadza... nie pytajcie, jak ja to zrobiłam, nie wiem. Dziergałam go na akord, kurcgalopem, w zasadzie w dwie noce, bo był mi potrzebny jako dodatek do sukienki na wesele w rodzinie. Istniała obawa, że końcówkę będę robić na sobie, w kościele pod ławką, pilnując, żeby się kłębek nie wyturlał przed ołtarz.

Mimo prostoty i błędu darzymy się z Szalem Nie Mojo-Weselnym wielką sympatią i noszę go w formie wiszącej i zamotanej często i do wszystkiego.

Małe PS - Wyciągnęłam dziś zwoje materiału na firanki. Najpierw czarnego... w jednym kawałku doskonale się sprawdza jako wdowi welon spowijający od stóp do głów... Lady Gaga i jej stylizacje wysiadają przy takim welonie... 

W białe też się omotam, w końcu będę wiedziała, jak to jest iść w welonie i bieli do ślubu... (zadziwionym sprzecznością w zeznaniach wyjaśniam, że Ślubny jest Ślubnym oficjalnym, ale "urzędowym", a nie "kościelnym" i białe welony dowolnej długości zostały pogardliwie pominięte).