A NIECH JĄ..., czyli jak Musztarda zwisała

Musztardowa spódnica dotarła do upragnionego finiszu. Ale ten finisz... oj, falisty... ale "o tem potem".

Musztarda wypełniona istotą żywą, choć średnio przytomną o siódmej rano, wygląda tak:

Spódnica szyta według modelu 106 z Burdy 5/2012. Nie jest zapinana na środku, plisę zapięcia zostawiłam, ale zaszytą na mur beton (prawie, bo na dole jest luźno latająca, żeby wyglądało, że jednak to się tam rozpina, rozchyla i uchyla rąbka... podszycia :))) Zapięcie na zamek błyskawiczny wrzuciłam tradycyjnie z boku.

No i jak wiadomo dołożyłam zdobienia Brzydalem wyszywane. 

Zmieniłam też wykończenie góry - wąska plisa zamiast odszycia wzmocnionego fizeliną. Po przymiarce bez odszycia okazało się, że podwyższona talia trzyma się na mnie całkiem dobrze i nic usztywniać nie trzeba, więc czym prędzej fizelina wylądowała z powrotem z szafie.

Spódnica została poskładana z kawałków w całość kilka dni temu i... zawisła.

Dokonałam bowiem szybkiego podsumowania:

- kliny spódnicy mają brzegi krojone ze skosu;

- materiał jest relatywnie luźno tkany;

- cienka tkanina lniana, ale duuuużo jej w tej kiecce i swój ciężar ma i to całkiem spory;

- mam szwy szyte na materiale po skosie i to szwy "ciężkie" - przestębnowane, wielowarstwowe, a na dodatek plisa zapięcia z przodu dociążona fizeliną;

- spódnica jest długa.

Wniosek - Musztarda musi sobie powisieć, najlepiej na Denatce, nie na wieszaku, bo wtedy będzie zwisała we właściwym kształcie cielesnym.

Zwisanie Musztardy miało zapewnić to, że się spódnica naturalnie powyciąga na szwach i gdzie tam jeszcze chce pod własnym ciężarem. I dopiero jak się do woli pokrzywi na dole, można przystąpić do podkładania.

Po kilku dniach "zwiśnięta" Musztarda została wciągnięta na tyłek, a Ślubny padł na kolana, z linijką w dłoni i zaznaczył mi szpilkami po całym obwodzie, gdzie jest 27 cm od podłoża. Zaznaczył i pojechał do pracy, a ja rzuciłam "zaszpilkowaną" spódnicę w kąt, a sama rzuciłam się w wir obowiązków różnych.

A po południu... rozłożyłam kieckę na płasko i zwątpiłam... czy Ślubny mi te szpilki w stanie głębokiego upojenia alkoholowego wpinał, tworząc fale wzburzonego Dunaju???!!! Czy to naprawdę tak ma być, że na długości 20 cm mam ponad trzy centymetry różnicy na wysokość?

Pospinałam to porządnie według falistych zaznaczeń Ślubnego, założyłam na tyłek (modląc się, żeby mi się żadna z dziesiątek szpilek w nic nie wbiła) i poszłam się oglądać w lustrze... Równo!!! Fale Dunaju mają być, czyli czeka mnie walka o to, by podłożyć ten dół tak, żeby mi się falbanki nie porobiły po przeszyciu.

Szpilki wpinane co centymetr, walka o to, żeby to się układało, nie falowało i nie przekosiło na dole trwała długo i zakończyła się... pożądająca pełnego perfekcjonizmu część mojego jestestwa trochę kwęka, ale Ślubny każe się jej opamiętać, zamilknąć i pójść gdzieś w kąt, przemyśleć, czy rzeczywiście ma powód do marudzenia.* :)))) 

* W oryginale wypowiedź Ślubnego o podanym powyżej znaczeniu brzmiała: "Weź się puknij, kobieto!"

***

W Ogłoszeniach Letniej Szkoły Szycia nr 2  jest małe uzupełnienie - dotyczące stopek do maszyny, jakie będą potrzebne w czasie szycia w ten i kolejny weekend. Jakoś mi wczoraj umknęło, ale dziś jest uzupełnione i można sobie zajrzeć i doczytać.