KUBUSIOWY KOCYK

Bywa tak, że się człowiek zapatrzy na coś, zachłyśnie, zainspiruje i bardzo chce stworzyć "coś w ten sam deseń". I w zasadzie już sięga po druty, motki, szydełka, igły itp., kiedy nagle - gdzieś z najciemniejszego kąta - wychyla się głowa rozsądku (w moim przypadku to może i ze trzy głowy na raz) i jadowicie pyta: "A po co Ci to? A dla kogo Ty możesz coś takiego zrobić? Dla Ciebie się nie nadaje, rodzinie się nie przyda, a wśród znajomych też akurat brak kandydata na bycie szczęśliwym obdarowanym. Opanuj się, kobieto!" 

I do tej pory w takim momencie następował u mnie odruch "rakowy-ślimaczany" - ruch wsteczny, motki i druty lądowały w szufladach i szafach, a ja bez entuzjazmu, ale i bez buntu wracałam do skostniałej skorupy z napisem: "tworzę to, co użyteczne, potrzebne, wysoce sensowne".

I dokładnie tak samo było z niedawno pokazywanym szydełkowym wzorkiem. Zachwycił mnie jako wzorek na dziecięcy kocyk. A rozsądek od razu wysyczał, że jaki dziecięcy!!!??? Skąd ja nagle wezmę dziecko do tego kocyka... Dlatego nawet wtedy, we wpisie sama siebie usiłowałam przekonać, że może taki szydełkowy szalik... Aha, szalik! Jaki szalik, skoro w głowie była wizja nieco większych przestrzeni, kocykowych a nie szalowych. 

I tu się okazuje, że Opatrzność na takie "wielkie chcenie" reaguje od ręki i ekspresem załatwia sprawę. Pierwszy komentarz pod tamtym wpisem i Ewa się skarży, że nie ma sprawiedliwości na tym świecie, bo jest babcią Kubusia, ale kocyka w rzeczony wzorek mu nie wydzierga, bo ona jest czarodziejką obiektywu a nie szydełka (i tu koniecznie oddalamy się oglądać świat uchwycony obiektywem aparatu Ewy i zaglądamy na jej stronę internetową i na bloga). 

Maila do Ewy napisałam szybciej niż najbardziej sprawna sądowa protokolantka. Licząc na to, że skoro znamy się z Ewą wirtualnie od jakiegoś czasu, to potraktuje mnie i moją niespodziewaną propozycję obdarowania jej kocykiem jako nieszkodliwe szaleństwo a nie mailowe natręctwo i natarczywość wysokiej klasy.

Ewa na szczęście nie poczuła potrzeby ucieczki przed wariatką z kocykiem :)))

Tym sposobem powstaje Kubusiowy Kocyk, poniżej zaprezentowany razem z Kociowym Kocykiem i samym Kociem Kimającym:

Celuję w rozmiar ponad metr na metr, licząc na to, że wtedy przyda się nieco dłużej. Kolorystyka jak widać pastelowo-chłopięca, łamana bielą i w wykończeniach nasyconym fioletem lub błękitem, żeby mi nie wyszedł mdły pledzik, tylko porządny kocyk z pazurem!

I w związku z Kubusiowym Kocykiem mam dwa spostrzeżenia:

Po pierwsze - jeśli jeszcze raz sama siebie ocenzuruję, czyli na etapie pomysłu powiem sobie "a dla kogo to? a jaki sens ma tworzenie tego?", to niech mnie czkawka męczy przez trzy dni! Jeśli przyjdzie mi do głowy zrobienie sweterka z reniferkami dla trzyletniego dziecka, to go zrobię! Znalezieniem dziecka do wypełnienia sweterka będę sobie zaprzątać głowę po upraniu i zblokowaniu :)))

Po drugie - dochodzę do wniosku, że nic tak nie cieszy, jak robienie czego w prezencie dla kogoś!!! Nie na zamówienie. Poza tym stałe bywalczynie wiedzą, że na zamówienie nie robię w zasadzie nigdy, chyba że jest to zamówienie bardzo nietypowe i stanowiące dla mnie przyjemne wyzwanie. Ale prezenty... Siedzę, szydełkuję i sama się do siebie uśmiecham, bo ja kocham robić, ale niekoniecznie posiadać to, co zrobione. A przy prezentach najłatwiej mi o rękodzielniczy błogostan :)))

A jeśli komuś jeszcze mało czynnika kociego, to proszę bardzo - "błogokociostan kudłaty"

PS dla chcących wykorzystać ten sam wzorek (na wszelki wypadek jeszcze raz link do niego) - wzorek jest "włóczkożerny" jak niezła pirania. Planując cokolwiek nim robionego, weźcie to pod uwagę przy zakupie odpowiedniej ilości włóczki.