ZAŁAMANIE

Do tej pory imię Ksawery nie wywoływało we mnie żadnych emocji. Żadnego Ksawerego nie znam. Nikt mnie nigdy nie postawił w niezręcznej sytuacji, pytając, czy to dobre imię dla chłopca. W niezręcznej, bo musiałabym się wykręcać i piskorzyć, że "no wiesz, to zależy, poważne jakieś takie, "ks ks" ma na początku i warczy na końcu, a w ogóle to jak to zdrobnić... Ksawuś???". Jedyny Ksawery, który mi się od razu kojarzył, to Ksawery Dunikowski, do którego dzieł też niczym szczególnym nie pałam, ale zawsze mnie rozczulały "tużurki", w których pozował do zdjęć.

Ale od wczoraj mam z Ksawerym na pieńku! Orkan/huragan Ksawery, odpowiada nie tylko za załamanie pogody, jest też odpowiedzialny za moje załamanie nerwowe. Ja od zawsze bardzo histerycznie reaguję na wiatr. Boję się, wpadam w panikę  i zaczynam mieć czarne wizje, że drzewo spadnie Ślubnemu na samochód, że dach nam zerwie, że nam wepchnie okna do środka, że blacha zerwana z dachu domu obok trafi dokładnie w nasze powierzchnie szklane, że... że dużo innych rzeczy, ja tak mogę wymyślać godzinami. Poza tym dźwięk wiatru wyjącego w kominach i szybach wentylacyjnych doprowadza mnie do obłędu. 

No to mi Ksawuś zafundował dwadzieścia cztery godziny nieprzerwanego koszmaru. W najgorszym momencie oświadczyłam Ślubnemu, że jak tylko ta impreza pogodowa się skończy, to zaczynamy szukać innego miejsca zamieszkania. Życzę sobie bunkra bez okien i z pancernymi drzwiami sztuk jeden, usytuowanego na górce, żeby nas woda nie zalała, w okolicy, gdzie nigdy nie było trąb powietrznych i trzęsień ziemi i daleko od zbiorników wodnych, żeby piorunów latem nie ściągało. Ślubny moje "wietrzne" fobie zna i żeby choć trochę poprawić moje spaprane przez Ksawerego samopoczucie, zapytał tylko: "A wyrzutnię rakiet ziemia-ziemia na dachu chcesz?" No i jak tu się nie roześmiać, nawet jeśli właśnie podmuch wiatru spowodował, że okna drżą.

Ale żyjemy. My cali, Mały w formie, mienie nienaruszone, tylko jesteśmy zmęczeni psychicznie i fizycznie, bo trudno spać, kiedy Ksawery zapewnia ścieżkę dźwiękową jak z horroru o nawiedzonym domu na pustkowiu, gdzie wicher hula i duchy podzwaniają łańcuchami i jęczą potępieńczo.

Mam nadzieję, że Wy też przetrwaliście bez uszczerbku na zdrowiu fizycznym i psychicznym, a mienie nie doznało szkód!

Ale zanim Ksawery nas napadł, to udało mi się zacząć Projekt Niezwykły.

Nasza karta na półce w salonie jest Wam doskonale znana, bo pojawia się jako tło na zdjęciach, a czasami nawet ekstraordynaryjny wieszak dla fotografowanych chust. Wymyślona przez Ślubnego, wykonana specjalnie dla nas, cieszy nas niezmiernie jako element ozdobny. Ale... blednie się biednej karcie stopniowo, lecz nieubłaganie. Nawet zdecydowaliśmy, że po Nowym Roku zamówimy jej nową wersję, żeby znowu była w kolorze jak najbardziej zbliżonym do krwi tętniczej.

Zdjęcie archiwalne ze stycznia 2012, 

kiedy karciany kolor był jeszcze krwisty.

Ale okazało się, że Ślubny ma obecnie inną wizę. Wizję, którą będzie realizował moimi łapami. Haftowane wypełnienie LOVE-ramki nagle przekonało go, że haft to nie element "folklorystyczny obciachowy", że w hafcie tkwi wielki potencjał ozdobny. 

Karta ma być nadal asem kier, ale... haftowanym i w negatywie. Czarne tło, biel i czerń w elementach graficznych. Co i jak będę haftować, mam sobie wymyślić sama.

No to wymyśliłam, tym razem mniej folklorystycznie, a bardzo graficznie - wypełnienia wszystkich serduszek jako blackwork (czy raczej "whitework") i czerwone kontury. Tkanina to smolisty len, który został po szyciu folklorystycznej torby. I wprawdzie byłam przekonana, że powstanie z niej kolejna torba, ale skoro Ślubny nagle zapałał chęcią posiadania kolejnego elementu wystroju wnętrz wykonanego przez Żonę Jego, Jak Dotąd Jedyną, to owa żona jest gotowa poświęcić najcenniejszy kawał materii bez szemrania i marudzenia.

I gdyby nie załamanie pogody i moje załamanie nerwowe, to pewnie dzisiaj pokazywałabym Wam kartę gotową, naciągniętą na ramę i stojącą dumnie na półce, ale Ksawery nabruździł i zostało mi jeszcze trochę mozolnego dziubania igłami dwiema, żeby dotrzeć do finiszu.

Na tym zdjęciu widać wyraźnie, jak bardzo się karcie zblakło.

Plan na dziś i jutro jest dwutorowy. Po pierwsze muszę odespać wietrzne okoliczności przyrody. Po drugie - będę się wykańczać :))) Karta do skończenia i Kubusiowy Kocyk też już na finiszu - do zrobienia już tylko brzegi i zdobienia.