GĄSZCZ WRZOSU I INNYCH KRZEWINEK

Po pierwsze uprzedzam, że będzie dziś - jak to u mnie bywa w weekendy - notka wielotematyczna z wrzosem w roli głównej i innymi tematami-krzewinkami dokoła.

Po drugie przepraszam, że od dwóch dni siedzę cicho i nawet na komentarze u znajomych się nie zdobywam, ale mieliśmy kolejne bliskie spotkania z bankiem i rejentem i jak mamusię kocham, cud, że nie leżymy jeszcze na kardiologii w stanie nie rokującym. Musiałam przetrawić, ochłonąć i odkręcić się trochę. Gdyby ktoś chciał zorganizować pikietę przed jakimkolwiek bankiem dającym kredyty hipoteczne, to niech da znać. Przybędę galopem, uzbrojona w transparent obraźliwej treści, megafon do wydawania dźwięków niecenzuralnych i krzesełko składane umożliwiające dłuższą okupację. Ale nie ma co się rozklejać, trza wziąć na klatę, co bank w aneksach niesie i żyć dalej.

***

Najważniejsze osiągnięcie weekendu - wczoraj wieczorem Wrzosowisko zostało ukończone (etapy pośrednie powstawania widać Tu - całość i Tam - elementy ozdobne). 

Góra zrobiona z zestawu tych samych nici bawełnianych, co koronki na dole i wykończona identycznym półokrągłym motywem ozdobnym. Dzięki temu nie ma dodatkowych kolorów i tonacji. Całość na drutach ściegiem tkanym, brzegi wykończone szydełkiem.

Cieszy mnie to, że góra wyszła nieprzezroczysta, bo ja jednak jestem kobieta stanikowa, a tak, to nie ma tematu noszenia jedynie cielistych modeli.

A jeszcze bardziej cieszy mnie kształt dekoltu, jaki udało mi się na oko!!! osiągnąć (do tego stopnia, że zostawiłam sobie zrobioną w trakcie rozpiskę i na wiosnę na sto procent powstanie bluzeczka, cała robiona ściegiem tkanym i z takim właśnie dekoltem).

Zdjęcia całości z ludzką wkładką będą, jak się Wrzosowisko zamoczy, zblokuje i nabierze właściwych kształtów, czyli w przyszłym tygodniu.

***

Teraz podziękowania dla Joanki-z, która obdarowała mnie nagrodą:

I nawet nie wiem, jak mam dziękować za to, co Joanka napisała w uzasadnieniu: "za to, że tworzone przez nią  cuda wydziergane na drutach nie muszą kojarzyć się z babcinym swetrem:" - bardzo, bardzo, bardzo dziękuję.
Co do dodatkowej nominacji dla kota, to pozwolę sobie nie komentować ;). Zamiast tego Mały we własnej poranno-radosnej wersji pościelowej.

Kolejnych 15 blogów pozwolę sobie nie nominować - proponuję po prostu zajrzeć do listy blogów, które namiętnie odwiedzam (pasek po prawej).

A siedem rzeczy o mnie, pewnie jeszcze najlepiej takich, o których nie wiecie, hmmmmmmmm...

1. No to ok, większość nie wie, że mam na imię Agnieszka, a na drugie Jadwiga (i drugie wprawdzie nadano mi po babci od strony taty, ale obecnie używam tej Jadwigi bardziej ku czci przecudownej babci Ślubnego).

2. Moim największym lingwistycznym marzeniem jest nauczenie się hebrajskiego (nie z powodu pochodzenia, ale tak po prostu).

3. Jestem potężnie zakręcona na punkcie wszystkiego, co włoskie. Nawet języka się nauczyłam z okazji tego zakręcenia. A w samochodzie najlepiej słucha mi się płyty Zucchero "Spirito Divino".

4. Jestem autorką dwóch książek (żadna z nich nie dotyczy robótek :)

5. Jestem dyplomowaną wróżką (to nie żart) i wiem, do czego służy Tarot i jak obliczyć, narysować i zinterpretować horoskop.

6. W swoim dzierganym życiu zrobiłam tylko jeden sweterek od początku do końca według opisu (po japońsku zresztą, języka oczywiście nie znam), a dziesiątki innych projektów powstają na oko i z głowy.

7. Iiiiiiiiiiiii... często udaje mi się wygrać ze Ślubnym w Need For Speed ;))))

***

A teraz wieści z Rogu Renifera.

Na antresoli jest już położona podłoga. Przy czym wczoraj góra wyglądała tak, czyli był tam szczytowy moment roboczego bałaganu:

A dziś rano było tak:

Od razu wyjaśniam, że te metalowe kolumny (według mnie kompletnie zbędne, a według innych potrzebne ze względów konstrukcyjnych :) będą zamienione na świecące (ledy plus pleksi) i z metalowej makabry staną się ciekawym elementem wystroju.

Moja gresowa ściana została fotograficznie uwieczniona, ale jest pozabezpieczana do malowania i wygląda niezbyt ciekawie, ale przynajmniej widać, w jakiej tonacji ten gres.

Pokój schowany za folią to nasza sypialnia, która jest najbardziej zaawansowana i wygląda tak:

Pozostałe dwie ściany, te niewidoczne, są białe. I widać tu podłogę jaka będzie w całym mieszkaniu na dole (w zasadzie biała z fakturą drewna).

Łazience też już blisko do końca:

Powyżej widać wnękę na prysznic. A poniżej płytki w zbliżeniu:

I jeszcze dwa zdjęcia bonusowe - nasz przyszły salon i kuchnia zamienione w tej chwili na składzik rzeczy wszelkich (przy czym kocham tą naszą ekipę za porządek, poukładane wszystko jak od linijki):

I oficjalnie, i ostatecznie wiemy, że przeprowadzamy się 15 grudnia (a 16 przyjeżdżają rzeczy nowych właścicieli naszego obecnego mieszkania, skądinąd Włochów polskiego pochodzenia, którzy przeprowadzają się do Polski z Rzymu i niech mi ktoś powie, że moje włoskie zakręcenie nie ma nieoczekiwanych skutków ;)

Update: Ślubny mi zwrócił uwagę, że zapomniałam ucieszyć Was pieśnią, którą mnie morduje dousznie od wczoraj - we Francji to podobno wielki hit obecnie, więc czemu i Was nie porazić Bobem Sinclairem.