NIEZNOŚNA LEKKOŚĆ... RĘKAWICZEK

Po pierwsze jeszcze raz wszem i wobec, oficjalnie i publicznie dziękuję za życzenia "dobrego mieszkania" na Rogu Renifera. 

W tej samej notce pisałam o nagłej i palącej potrzebie przerobienia nie użytkowanego szalika na ciepły, zimowy i bardzo energetyczny otulacz (mam jednak wrażenie, że w poprzedniej notce informacja o robótkach jakichkolwiek i tak została stłamszona Rogiem, bo w komentarzach nikt się nawet nie zająknął o drutach :))))

Ale od początku... w poprzednim sezonie zrobiłam trzy pary bardzo ozdobnych rękawiczek - białe dostała Teściowa, a dwie pary szarych Rodzona Mamusia (każda z trzech par była inna). I robiąc każdą z nich, obiecywałam sobie, że następne będą na pewno dla mnie... Nie udało się, aż do teraz - do otulacza powstały pasujące rękawiczki.

Zostały ochrzczone Nieznośną Lekkością, bo po pierwsze robiąc je, słuchałam Nieznośnej Lekkości Bytu Milana Kundery (zaintrygowali mnie członkowie grupy dyskusyjnej na Shelfari, bo jedni marudzili, że nuda niemożliwa, a drudzy, że ciężko znaleźć bardziej genialne dzieło - przeczytałam i okazało się, że Kundera do mojej słowiańskiej duszy przemawia pozytywnie). A po drugie - ja uwielbiam robić rękawiczki i przychodzi mi to z lekkością bardzo znośną. Im bardziej "bizantyjskie" (dla niewtajemniczonych - ozdobne), tym lepiej.

Otulacz powstał po raz kolejny według sprawdzonego wzoru - prawymi lecimy środek, brzegi w pawie oczka i do tego szydełkowe wykończeniu - tym razem szare. Rękawiczki są natomiast szare, żeby nie trzeba ich było prać po każdym założeniu, ale za to sznurowane krwistą czerwienią. I rękawiczki są takie jak lubię najbardziej - długie prawie do łokcia.

Jak widać na zdjęciu powyżej ozdobne wzory są na grzbiecie rękawiczki, a spód jest zrobiony aż do palców podwójnym ściągaczem. Dzięki temu całość idealnie przylega i nie trzeba szaleć z dodawaniem i odejmowaniem oczek na przedramieniu, w przegubie i na samej dłoni. (To jest ulepszenie w porównaniu z poprzednio robionymi rękawiczkami, które prawe oczka od wewnątrz miały już od przegubu, ale wtedy nie tak ładnie leżały na samej dłoni.)

Oczywiście robione na pięciu drutach, które mnie nie przerażają ani trochę... nawet lubię, jak mi sie tyle tego żelastwa macha i podzwania potępieńczo. Poniżej zestaw narzędzi tortur w użyciu - krótkie druty, żyłka, szydełko i nożyczki.

Bardzo podobne rękawiczki powstały w zeszłym roku dla Rodzonej Mamusi. Nawet robione z tej samej włóczki... (Mamuś, to była nieśmiała aluzja, że zużyłam ostatni motek Twojej szarej włóczki i już trzecich rękawiczek z niej nie dostaniesz!!!). Ale mamine były całe szare, sznurowania też. (Tylko ta jedna z trzech zrobionych par zastała wtedy uwieczniona.)

I po raz kolejny okazało się, że nie ma to jak zeszyt z rozpisanymi co do oczka i co do rzędu projektami. Ewentualnie wprowadza się jedynie małe korekty, ale nie trzeba się już zastanawiać nad każdym oczkiem. Rozpiska rękawiczek to dwie strony oraz kilka karteczek dodatkowych, skrzętnie przypiętych (plus kartka na notatki do robotki bieżącej).

I rozbestwiłam się tymi rękawiczkami, bo już mi wykiełkował pomysł na wzór do kolejnych, więc kto wie, zanim spadnie śnieg może machnę jeszcze jedną parę...

A na koniec oczywiście Mały, tym razem w pozie "nogę mam... tylną?... górną?... zadnią?... zbędną?...".

I żeby nie było, że on tak siedział przez sekundę. A skąd! Zdążyłam go takiego zauważyć. Spokojnie pomaszerować po aparat. Machnąć kilka fotek. Odłożyć aparat. A kocio nawet nie drgnęło - normalnie czworonóg z gumowym kręgosłupem i parciem na szkło ;)