WALDEMAR WYJE NA TARASIE

Miałam Was uraczyć radosną notką wczoraj, ale byłam zajęta poszukiwaniem w sieci namiarów na jakiegoś plantatora melisy. Mam w planach nabycie kilku kilogramów suszonego zioła, robienie z tego naparów o sile zdolnej uśpić potężnego woła i picie w ilościach nieumiarkowanych. Może wtedy nie dojdzie do żadnych rękoczynów i szanse na przeżycie członków (określenia tego używam w pełni świadoma jego wieloznaczności) ekipy meblarskiej skoczą z zera do jakiś dziesięciu procent.

Ekipa stawia nam meble, które żadnych pionów i poziomów nie łapią. Chylą się ku upadkowi na lewo lub prawo, ze wstrętem odsuwają się od ściany w części górnej, ale kleją się do niej tuż przy podłodze. Blaty mają brzegi cięte w przedziwnego kształtu linie faliste itp. Na wszelkie nasze uwagi, że krzywo, członkowie (użycie ponownie zamierzone) lecą z poziomicą długości limuzyny, przykładają do mebla, przykładają do ściany i z wyrzutem informują, że: to ściana jest krzywa, podłoga jest krzywa, belka stropowa nie trzyma kąta, drzwi są krzywo osadzone. 

No, żesz ty włoski orzeszku, czyli co!!!??? Budowlańcy nam stawiali hacjendę w stanie głębokiego upojenia alkoholowego i nie trzymali ani pionu, ani poziomu jakiegokolwiek i gdziekolwiek? A później weszła ekipa wykończeniowa i też musiała być ululana maksymalnie, bo złego słowa nie powiedziała, że krzywo, że trzeba równać i poprawiać po pijanych, zezowatych budowlańcach, tylko malowała i kładła panele i płytki z równą, a raczej z nierówną fantazją? Skoro tak, i obie ekipy krzywiły wszystko maksymalnie, to powinniśmy mieszkać w czymś, co jako żywo przypomina projekty Gaudiego i rzeczywiście kątów i pionów tam nie uświadczysz.

Ślubny nie wyrobił psychicznie - nabył drogą kupna porządną poziomicę i udał się w obchód po mieszkaniu. Co się okazuje? Ściany to my jednak mamy proste i podłoga też nie wykazuje chęci falowania i nawet ościeżnica drzwi wejściowych jest zamontowana zgodnie z zasadami sztuki wszelkiej. Natomiast meble... Członkowie (tak, znowu użycie celowe) ekipy meblarskiej mają zepsutą poziomicę! I są tak przeświadczeni o swojej wielkiej nieomylności, że do głowy im nie przyjdzie kwestionować swoje umiejętności i jakość narzędzi, tylko jak im mebel stoi krzywo w stosunku do ściany, to nie wina mebla tylko ściany, co z resztą ich poziomica radośnie potwierdza.

Kończy się tym, że cokolwiek postawią, to wymaga poprawki. A to trwa. I oddala moment zakończenia tego cyrku. I nerwy nam szarpie, bo jak tu dyskutować z poziomicą. I ogólnie, to zaczynam się zbliżać do momentu, kiedy z uśmiechniętej, komunikatywnej i milusiej jak pluszowy misiaczek pani domu zamienię się w ziejącą ogniem boginię Kali, żądną rozlewu robotniczej krwi i perfekcyjnie walącą w łeb wszystko, co machnie choćby malusieńką poziomicą.

Amen. Howgh. Kropka. I tako rzecze Zaratustra.

A teraz moja mroczna strona osobowości zostanie schowana głęboko, gdzieś w okolicach trzustki lub innych wątpi  i na wierzch ponownie wypełznie moje radosne i promienne JA. Bo jednak powoli i w bólach, ale posuwamy się małymi kroczkami do przodu. Oto kuchnia, która zaczyna coraz bardziej przypominać projekt z wizualizacji (co nas baaardzo cieszy i stanowi wielki powód dumy Ślubnego).

 

I tu słówko o okapie. Ślubny przed wyborem sprzętów AGD próbował konsultować decyzje z moją bardzo niechętną osobą (mój "gigantyczny" udział opisywałam przy okazji wyboru kuchenki). Szybko doszedł do wniosku, że moje radosne "a bo ja wiem?" niczego do procesu decyzyjnego nie wnosi i zaczął wykazywać się daleko posuniętą samodzielnością. Tym sposobem po zamontowaniu okapu miałam okazję zadziwić się wielkim zadziwieniem - sprzęcik podłączony do elektryczności mrugnął do mnie radośnie, zupełnie jak kuchenka i okazało się, że to kolejny osobnik z dotykowym panelem. Czekam z niecierpliwością, jakie neurozy będzie prezentował, ostatecznie nie może być gorszy od kuchenki. 

Jak widać kiczowate barokowe lampy pasują do nowoczesnej kuchni, jakby były od początku planowane. A w związku z lampami zażyczyłam sobie prezentu - miotełki z piór do odkurzania tego baroku. (Zakup prezentowanego w tle adekwatnego stroju nadal rozważam).

Teraz wychodzimy z kuchni, skręcamy w prawe prawo (kobieta jestem, więc u mnie funkcjonuje także lewe prawo, jak mi się strony pomylą) i po przedefilowaniu przez przedpokój stajemy w drzwiach do sypialni. A w sypialni pojawiła się ściana z białymi skórzanymi panelami i czarnymi półeczkami.

 

I żeby nie było, że znowu nie było - Mały ponownie przyłapany na ulubionym wieczornym zajęciu, czyli wyglądaniu na zewnątrz. Zaczynam rozważać napisanie dziękczynnego listu do architekta, który zaprojektował takie kocio-przyjazne okna.

I jeszcze zdjęcie jak ulał do dowodu osobistego - widoczne lewe ucho, brak nakrycia głowy.

Robótkowo niewiele się działo - Vlad nadal w formie karłowatego wampirka, a turkusowa Tanit-Isis przyrasta powolutku i dotarłam do miejsca, gdzie muszę dorzucić na druty oczka, z których będą powstawać w dół rękawy, a w tym momencie pojadę z całością reglanem do góry.

Czuję się jednak rozgrzeszona z rzadkiego sięgania po druty w tym tygodniu. Ostatecznie, gdybym miała w rękach drut, porządny, gładki, dobrze wchodzący w materię wszelaką i tak uzbrojona zostałabym wyprowadzona z równowagi kolejnym pokazem posługiwania się poziomicą... i znowu by mi ktoś udowadniał, że to ściana jest krzywa... i moje z reguły niskie ciśnienie skoczyłoby w rejony stanów wyższych (czytaj - krew by mnie zalała)... to jak myślicie, gdzie znalazłyby się moje drogocenne druty Hiya Hiya... ciekawe czy byłabym pierwsza, która poszłaby siedzieć, za zadźganie wysokiej klasy fachowców zatrudnionych na umowę o dzieło drutami do robótek*.

I ostatnia sprawa - tytuł notki. "Waldemar wyje na tarasie" brzmi wprawdzie równie kretyńsko jak hasła i odzewy w filmach szpiegowskich, ale to nie to. Każde mieszkanie ma swoje dźwięki. Jak wieje wiatr, to zaczyna ich mieć jeszcze więcej. A jak na dodatek jest tuż pod dachem i wieje wiatr zrywający linie średniego napięcia i przesadzający drzewa z miejsca na miejsce, to zaczyna grać cała orkiestra instrumentów dętych dmuchanych.

Kiedy w czwartek zaczęło dmuchać jak w Kieleckiem, to nagle mieszkanie napełniły potępieńcze zawodzenia, gwizdy i piski. Mogliśmy ze spokojem nagrać podkład dźwiękowy do filmu o pokutującej duszy, którą zgodnie z tendencją nadawania nazw własnych wszystkiemu w tym mieszkaniu, ochrzciliśmy Waldemarem. Tym sposobem w wietrzne wieczory i noce Waldemar wyje nam na tarasie.

* Żeby nie było - oczywiście cytat z ulubionego filmu.