WSZYSTKIE DROGI PROWADZĄ DO IL DUOMO

Z powodu wyrazów niecierpliwości, jakie szanowni czytelnicy pozwolili sobie wyrazić w komentarzach, domagając się drugiego odcinka mediolańskiego reportażu, bez zwłoki oddaję głos Ślubnemu, niech Was czaruje Mediolanem dalej, a ja skromnie wycofuję się do nawiasów, kursywy i podpisu IK.

***

Cztery dni przeznaczone na zwiedzanie i Mediolanu, i targów to stanowczo za mało i udało mi się zobaczyć tylko niewielki skrawek miasta, a należy zobaczyć całe! Ale nawet ten skrawek pozostawia niezapomniane wrażenia. W szczególności katedra (Il Duomo), koło której bywałem w zasadzie codziennie i za każdym razem jej widok zapierał dech w piersiach.

W kontekście tego, że moja żona (czyli JA!!! - IK :))))))) tuż przed wyjazdem uczyła się robić frywolitki, to patrząc na fasadę katedry miałem nieodparte wrażenie, że jest ona bardzo frywolitkowo-koronkowa. (Proszę docenić, że facet wie, jak wygląda frywolitka i jeszcze mu się kojarzy! - IK).

Rewelacyjną sprawą jest to, że można wejść lub wjechać windą - to wersja dla leniwych - na dach katedry i przy współczesnych wieżowcach może wysokość nie jest oszałamiająca, ale sama świadomość, że stoi się na dachu takiego budynku, wśród tych wszystkich rzeźbień i figur jest wspaniała.

Powyższe zdjęcie zrobione jest właśnie z dachu Katedry i w tle widać na nim... budynek w kształcie grzyba nuklearnego - czyli Torre Velasca, 27 pięter z czystego żelbetu :)

(Grzyb jest tak charakterystycznie okropny dla pejzażu Mediolanu, że mimo jego żelbetowej brzydoty nie wyobrażam sobie tego miasta bez niego. - IK)

Nie mniejsze wrażenie jak Katedra robi Castello Sforzesco, czyli zamek Sforzów, szczególnie wieczorem, oświetlony i potężny.

Pobliski Park Sempione jest tak wielki, że "alejki" parkowe mają nazwy - jak ulice.

Daruję Wam zdjęcie La Scali, który to budynek z zewnątrz jest chyba największym zaskoczeniem i lekkim rozczarowaniem tego wyjazdu. Budynek jest kompletnie niewidoczny, żadnych kolumn, rzeźbień, nic. Nawet Leonardo z pomnika stojącego przed La Scalą, ma spuszczony wzrok, bo i na co tu patrzeć :))) Dobrze, że chociaż bogactwo wnętrza rekompensuje szarość zewnętrza.

Ale wracamy pod Katedrę, obok której znajduje się najpiękniejsze centrum handlowe, jakie widziałem, czyli Galeria Wiktora Emanuela II. 

Zanim wejdziemy do środka pasażu, zwrócę uwagę na "narośl", czyli dobudowaną restaurację na dachu Galerii. Jest to podobno najbardziej ekskluzywna, najbardziej oblegana i najdroższa restauracja w Mediolanie. Rezerwacje trzeba składać z takim samym wyprzedzeniem jak te na bilety, żeby zobaczyć "Ostatnią Wieczerzę" Leonarda, czyli dwa miesiące wcześniej.

(Tu wieczerza i tu wieczerza, to w sumie co się dziwić, ale za to osobę odpowiedzialną za wydanie pozwolenia na wybudowanie tej "narośli" postawiłabym pod poznańskim pręgierzem - dla niewtajemniczonych, mamy taki na Rynku - i załaskotała publicznie do stanu omdlenia lub zmoczenia... gatek. - IK)

W pasażu, jak nietrudno się domyślić, są same ekskluzywne sklepy najbardziej znanych projektantów i restauracje. Ciekawostką jest to, że wszystkie szyldy nad wejściami do sklepów mają taki sam wygląd - złote litery na czarnej szybie. Więc to chyba jedyne miejsce na świecie, gdzie McDonald nie straszy czerwono-żółtym logo:

(McDonald jest wszędzie... teoria mcdonaldyzacji życia nabiera zupełnie nowego znaczenia. - IK)

Ale w galerii jest jedno bardzo ważne miejsce - na posadzce jest wizerunek byka. Trzeba stanąć bykowi na... jądrach, mocno i wykonać - koniecznie na pięcie - obrót o 360 stopni. Cierpienia zwierzaczka mają podobno przynieść obracającemu się szczęście na całe życie. Byk ewidentnie niedawno przeszedł restaurację jąder, bo wszystkie przewodniki ostrzegają o wgłębieniu w wiadomym miejscu, a teraz było równo :))))

Mediolan zachwyca nie tylko najbardziej znanymi zabytkami, ale także wystawami sklepowymi. I normą są turyści robiący zdjęcia sklepom i nie są to tylko Japończycy. Ale jak tu się nie zachwycać, kiedy można napotkać takie cuda:

Biorąc pod uwagę aspekt rękodzielniczy, udało mi się wypatrzeć także takie bardzo hand-made'owe lampy poniekąd "w różyczki" w sklepie z ciuchami:

(Ja sobie takie zrobię!!! Boskie są!!! - IK)

Ale w Mediolanie nawet zwykły warzywniak może być dziełem sztuki:

Jak się patrzy na takie zdjęcia, to człowiek poważnie rozważa zostanie wegetarianinem:

Chociaż sklepy z mięsem potrafią wyglądać równie atrakcyjnie...

I na zakończeni relacji jeszcze taki oto zielony skwerek przed restauracją, który udowadnia, że nawet lampa uliczna nie musi być nudna:

***

To Ślubny miał tyle do powiedzenia, ale ode mnie będzie jeszcze jedno zdjęcie zrobione przez niego w Mediolanie. Otóż Ślubny, pokazując mi parę setek zdjęć, nagle zatrzymał się na tym:

Sweterek pstryknął, bo: "Taki chceeeeeeeeeeeeeeem!!!" Nawet wiedział, że trzeba zrobić zbliżenie na wzorek, żebym się nie zastanawiała, jak to zrobione ;)))))))))))) Same lewe...

No to chyba mu machnę na jesień Mediolański Sweterek samymi lewymi, niech ma za te wszystkie zdjęcia.

A w części trzeciej będzie o prezentach, jakie zostały z Mediolanu "przyleciane" i które są fajne, super i za...pierające dech w piersiach ze śmiechu.