Z ORYGINAŁU ZOSTAŁO JAK ZWYKLE... TROCHĘ

Szyje się!!! W końcu!

Żakiecik Bardzo Chciany przestał być wczoraj zbiorowiskiem skrawków materiałów dwóch i przeobraził się w warstwę wierzchnią i warstwę spodnią - w odwrotnej kolejności się przeobrażał, ale kto by tam zwracał uwagę na takie drobiazgi.

To zacznę od tego, co zasygnalizowane w tytule - model oryginalny został przeze mnie potraktowany jedynie jako sugestia.

Pożegnałam: stójkę, pagony, zapięcie i zdobienia na rękawach w formie proponowanej przez Burdę. Minimalnie przedłużyłam to maleństwo, bo jakoś nie mogłam się pogodzić z tym, że będzie mi wiało w dolne żebra, ale i tak całość będzie sięgała równiutko do pasa. 

Zamiast wersji militarnej będzie wersja lekko folkowa. Poniżej fotka warstwy wierzchniej w formie półproduktu, ale z upiętą ozdobną taśmą w miejscach docelowych, żeby było wiadomo, w którym kierunku zmierzam.

I teraz będzie wyznanie, które może mnie bumerangiem łupnąć w czółko w ciągu najbliższych godzin, kiedy z powrotem siądę do szycia - ten żakiet sam się szyje (i niech tak zostanie!!!). Bez problemów, bez walki, bez dopasowywania czegokolwiek. I owszem, na etapie przerysowywania wykroju i krojenia sprawdzałam wszystko trzy razy, ale i tak się bałam, że taki tyci żakiecik da mi popalić, bo nie będzie leżał. A on leży jak na miarę szyty :)))

Przy okazji pochwalę konstrukcję. Doskonale mu robią zaszewki na tyle, tuż pod linią podkroju szyi oraz profilowany szew na środku pleców, zbierający nadmiar materiału na linii talii.

No i teraz będzie o szyciu po Ślubnym. Biorąc pod uwagę, jakich szczytów precyzji sięga Mąż Mój Jak Dotąd Jedyny, to mnie nie pozostaje nic innego. I dlatego bez sekundy zastanowienia wykonałam stebnowania wszędzie, gdzie wydało mi się to wskazane, pilnując każdego piksela :)))) Ale ja jestem wielką fanką przestebnowanych szwów, więc to nie stanowiło wielkiej zmiany w stosunku do "szycia przed Ślubnym".

Natomiast przy podszewce nie pozostało mi nic innego, jak szyć wszystko szwem francuskim, bo skoro Ślubny może... :))))

Ale z drugiej strony to materiał na podszewkę pozyskany z wiosennego obrusa okazał się nitko-siejący w stopniu nie do opisania. Dlatego szwy, które kryją wszelkie farfocle w środku, to i tak była konieczność.

Ale pomimo tego, że materiał się "siejpie" to i tak uważam, że wybór był strzałem w dziesiątkę, bo będzie to absolutnie najbardziej odjechana podszewka, jaką dotąd wszyłam. I taka "tajna", bo wykrój przewiduje bardzo szerokie odszycia przodu, więc będzie jej widać malutko, ale sama świadomość, że ma się radosną łączkę pod spodem i te folkowe kwiatki jako taśmę na wierzchu poprawia humor.

I jeszcze o łamaniu zasad. Ogólnie przyjmuje się, że przyszywanie ozdobnych taśm następuje na takim etapie szycia, żeby można było końcówki tych taśm wszyć w szwy... I wczoraj przed zszyciem rękawów przez trzydzieści sekund rozważałam wszycie taśmy... I doszłam do wniosku, że złamię wszelkie zasady. Taśma zostanie przyszyta ręcznie tak, żeby tego szycia nie było widać, dopiero po skończeniu warstwy wierzchniej. Bo mój perfekcjonizm zajęczał na samą myśl, że przy wszywaniu odszyć może mi się szew przesunąć i nagle idealnie przyszyta taśma przestanie leżeć w precyzyjnie odmierzonej odległości od podkroju szyi. Ja wiem, że tylko dodaję sobie ręcznej roboty, ale z drugiej strony, jeśli mam przeżywać stresy, że coś jest nie tak, to ja to zrobię po swojemu. W końcu zasady są po to, żeby je łamać.