POCIĄGAJĄCA JESTEM...

Jestem pociągająca w wersji audio... to znaczy nosem ciągam, bo się przeziębiłam przez błędne planowanie strategiczne. Otóż zaplanowałam sobie strategicznie, że niedziela to jest jedyny dzień, kiedy mam szansę umyć okna. Inne dni odpadały w przedbiegach, bo albo miałam za dużo zajęć różnych, albo prognozowana pogoda była zbyt wietrzna (na Rogu Renifera łatwo o przeciągi w wersji mega, hiper i super przeciągowej). A skoro zaplanowałam, że myję w niedzielę, to żeby nawet śniegiem zawiewało i zamiatało, to przecież plan jest planem i trzeba realizować. No to umyłam, marznąc lekko i dając się przewiać też lekko. A w niedzielę wieczorem już widziałam, że lekko nie będzie, bo choroba mi nosem wyłazi i chwyta za gardło.

Zgodnie z mądrością ludową katar trwa tydzień, a nieleczony - siedem dni, więc nadal cztery dni bycia wyjątkowo pociągającą przede mną. 

Oczywiście problem jest, bo stan chorobowy powoduje u mnie niemożność wyrabiania trzystu procent normy dziennej i mam depresję "zamałorobienia". Ślubny w reakcji na moje marudzenie dostaje histerycznych ataków śmiechu, ale kicham na niego (dosłownie i w przenośni :))).

***

Ale przecież nie może być tak, że nic nie robię - przeziębienie nie będzie mi tu psuło wszystkich planów twórczych (zawodowych mi też psuć nie może, bo zwolnienie chorobowe mnie nie przysługuje :))). 

Spódnice miały być! Z materiałów bardzo ozdobnych i szukałam takiego wykroju, żeby mi ta ozdobność nie ginęła w nawale zakładek, plisek, marszczeń oraz wszelkich innych fajerwerków i wodotrysków, a jednocześnie, żeby to nie była spódnica ołówkowa. Chyba się udało... chyba, bo to się okaże po pierwszej uszytej. Jeśli się wykrój sprawdzi, to kolejne będą miały taki sam krój, a jak nie... czeka mnie dalsze kombinowanie.

To od początku, czyli z czego szyjemy. Z bawełen (ale ta "bawełna" się cudnie deklinuje... "z bawełen" :))))) takich oto:

Pierwsza i druga (w kwiaty) to nabytki wyszperane w pobliskim second handzie, w formie zasłon, ale kto mi zabroni w zasłony się odziewać. Natomiast ta na spodzie to bawełna z IKEI, prezent od Ślubnego (sam wybrał, sam kupił, sam wcisnął w żonine rąsie i nawet nie zadzwonił zapytać, ile metrów jest potrzebne :))) i właśnie od Ślubno-ikeowskiej tkaniny będę zaczynać.

Model pochodzi z Burdy z roku 1991 (tak, tak, z zeszłego wieku wydanie :))) i wygląda tak:

I teraz będzie, proszę czytelniczek... i czytelników (???) szanownych, gwóźdź programu. Bo wybrałam ja sobie model, doczytałam się, że znajduje się on na arkuszu wykrojów A w kolorze niebieskim, narysowany linią dziwnie przypominającą elektrokardiogram. Sięgnęłam po arkusz z wykrojami i... rzeczywiście mi serce szybciej zabiło, bo zostałam zaatakowana przez abstrakcję, ewidentnie stworzoną przez niemieckiego artystę (wyrazów trochę twórca używał na tej abstrakcji, to język zidentyfikowałam). Bo stare arkusze wykrojów do przyjaznych dla użytkownika nie należą:

Dobrze, że niemiecka oszczędność kazała konstruktorowi spódnicy zrobić jedną część wykroju, która stanowi jednocześnie połowę przodu i połowę tyłu i różni się tylko zaszewkami, bo gdyby mi przyszło nieco więcej odrysowywać z tej abstrakcji, to mogłabym nie dać rady:

Spódnicę udało się już nawet skroić (trwało to, według mojej nowej miary czasu, cztery chusteczki higieniczne :))) i mam zamiar dzisiaj szyć. 

***

I jeszcze jedno - Denatka się do gazety załapała :))) Kto czytuje bloga, ten wie, o co chodzi i kiedy to też Denatce zrobili sesję zdjęciową. W każdym razie aktualny numer Czterech Kątów wykorzystuje zdjęcia naszej antresoli jako przykład nietypowo zaaranżowanego miejsca do pracy:

 

Prezentacja w gazecie całego mieszkania ciągle przed nami, jak będzie wiadomo, kiedy nastąpi ta wiekopomna chwila, to dam znać.

***

Na drutach też się dzieje, ale żebym pokazała coś konkretnego, to się musi "dodziać" do końca. Dwa, trzy dni i powinien być finisz. Na razie mała zapowiedź, czyli zdjęcie, z którego kompletnie nic konkretnego nie wynika :))))