TRZYNASTEGO PIĘKNIEJSZY JEST ŚWIAT?

Kasia Sobczyk śpiewała, że "trzynastego piękniejszy jest świat"... będziemy polemizować, ale nieco później. Najpierw kwestie ważne.

***

Czy ktoś jeszcze pamięta, że w głosowaniu na Projekty Razem-Robione pojawiły się trzy preferowane przez Was propozycje:

- reglanowy sweterek robiony od góry (link prowadzi do Epilogu, gdzie są bezpośrednie linki do wszystkich poprzednich części) - zrobiony!

- technika entrelac - pokazana, wyjaśniona!

- ale było jeszcze... ponczo, które mieliśmy dziergać we wczesnojesiennych okolicznościach przyrody.

I ja o tej obietnicy nie zapomniałam, ale mam pewną nęcącą propozycję, nieco wymuszoną kwestiami rodzinno-osobistymi. Ponczo to jest projekt nieskomplikowany, ale dość duży powierzchniowo i dzierganie go na potrzeby kursu wymaga niezłego tempa, a ja w tej chwili raczej nie będę miała okazji, żeby się zbytnio rozpędzać z odzieżą jesienną, wielkopowierzchniową. A nie możemy dziergać go zbyt długo, czyli rozwlec tego w czasie, bo nasz ulubiony kamerzysta ma w planach wyjazd i jeśli się nie wyrobimy przed jego wojażami... to zostaniemy z ponczem do grudnia.

I dlatego mam propozycję nie do odrzucenia - może zamiast poncza razem-wydziergamy to?

Czyli Ananasy (Pineapple Delight). Projekt oryginalny, bardzo efektowny, a dość szybki w tworzeniu. Wzór dostępny bezpłatnie. 

Chusty trójkątne już dziergałyśmy, a tutaj opanujemy magię robienia chust w kształcie... "rogali" :)), czyli pracy z rzędami skróconymi i dziergania chust od środka.

Dajcie znać, czy taka propozycja nie do odrzucenia Wam pasuje. Jeśli tak, to przygotuję Prolog, czyli spis narzędzi i materiałów. Planowany początek dziergania - pierwsza połowa października.

***

A teraz będę polemizować ze stwierdzeniem, że trzynastego piękniejszy jest świat. Umiarkowanie będę polemizować.

Przesądna nie jestem! Jak mogłabym być, jeśli przez lata mieliśmy Niunię - czarną kotkę, która przebiegała mi drogę czterdzieści razy dziennie. 

 

Piątek trzynastego krwi mi w żyłach nie mrozi i nie wywołuje chęci zaszycia się pod kołdrą na dwadzieścia cztery godziny i przeczekania.

Cały dzień z sympatią i współczuciem patrzyłam na kolejne osoby, które narzekały, że "ten piątek trzynastego to masakra jakaś/koszmar jakiś/tragedia jakaś". Autobus ochlapał, samochód się zepsuł, egzaminator na poprawce wykazał się wysokim poziomem zgryźliwości pedagogicznej. Ślubny miał w firmie trzynasto-piątkowy armagedon. Wielogodzinną walkę z materią, drukarniami, klientami, cuda robione od ręki i "nie-da-się" zamieniane na "klient nasz pan, wszystko się da".

A ja? Cytując inną piosenkę: "W moim magicznym domu ciepło jest i bezpiecznie."

Aż wrócił Ślubny z pracy i chyba gdzieś mu się ten pech do butów razem z błotem przyczepił, bo jakie jest prawdopodobieństwo, że w trzy minuty po jego wejściu zepsuła się lodówka???!!!

Dobra żona, czyli ja, świadoma, że dzień był długi, ciężki i stresujący oraz zgodnie z powiedzeniem "przez żołądek do serca", pognałam wyjmować wiktuały z lodówki. Z wdziękiem pchnięte prawym biodrem drzwi lodówki się zamknęły, ale panel sterowania nadal świecił uroczym błękitem. A powinien zgasnąć. 

Taaaaak, połupaliśmy drzwiami lodówki, na wszelki wypadek także drzwiami zamrażalnika. Szczegółowej relacji z wieczornych aktywności dwóch pomysłowych Dobromirów Wam oszczędzę. Kładliśmy się spać z przeświadczeniem, że mamy zepsuty agregat zamrażalnika i padła elektronika sterująca całością.

O czwartej nad ranem (!!!) obudziłam się (tym razem nie mogę zwalić winy za pobudkę na Małego, bo kocio spało snem sprawiedliwego obok mnie i pochrapywało tylko) i doszłam do wniosku, że to jest doskonała pora na sprawdzenie, jak tam się miewa nasza lodówka (zostawiona włączona, żeby zdiagnozować zmiany temperatury wewnątrz). Wyciągnęłam ciemną nocą Ślubnego z łóżka. Zażyczyłam sobie natychmiastowego włożenia termometru do zamrażalnika, bo wiedza, ile jest tam stopni, jest dla mnie kluczowa o czwartej nad ranem. Po czym ze stoickim spokojem zapytałam, czy jak się zamyka drzwi od lodówki, to gaśnie światło (bo za to też odpowiada czujnik)... Ślubny bez słowa wziął telefon... włączył nagrywanie... otworzył lodówkę, wsadził telefon, zamknął drzwi, otworzył ponownie i pokazał mi filmowy dowód rzeczowy, że gaśnie :)))))))))))))))) Podał mi dokładną temperaturę z wnętrza zamrażalnika. Łaskawie odczekał, aż się lodówka wyłączyła i po prawie godzinie imprezy rozrywkowej zapytał, czy już możemy wrócić do łóżka.

Ja mam za męża świętego, a nie normalną osobę, bo każdy inny facet wywleczony z pościeli nad ranem, po tygodniu pracy jak z koszmaru, dokonałyby aktu przemocy werbalnej z nadużywaniem słów ogólnie uznawanych przez kobiety za obraźliwe. 

A lodówka? Wygląda na to, że trzynastego świat nie jest taki zły, bo padła jej tylko elektronika odpowiedzialna za wyświetlanie, ale nie uszkodziło się nic odpowiedzialnego za działanie, czyli pokazuje głupoty, ale mrozi jak trzeba i gdzie trzeba. Wizyta pana z serwisu nieunikniona.