TURKUS SIĘ SKRYSTALIZOWAŁ

Prace nad turkusową sukienką (pokazaną w formie zewłoka TU) wyszły z etapu katorżniczego dziergania dołu i weszły w etap nieokiełznanego dopieszczania szczegółów.

Wczoraj wieczorem zrobiłam ostatnie okrążenie dołu, czyli rząd numer 210, w którym to było 550 oczek... Następnie wzięłam głęboki oddech i zamknęłam te 550 oczek i nawet nie przecinając nitki poleciałam do łazienki w celu dokonania przymiarki. Trudno, wyjdzie, żem chwalipięta, ale ładnie wyszło. Kolor nawet w tak wielkiej plamie nie przytłacza. Góra leży bez zarzutu. Linię talii mam w... talii. A dół jest rewelacyjny, opłacało się szaleć z taką ilością oczek. Wprawdzie nie jest to pełne koło, ale i tak wygląda super. Żeby nie było, uprzedzam, że całą sukienką się fotograficznie pochwalę, jak ją skończę w stu procentach, żeby już była taka wygłaskana w każdym calu. Poza tym wymaga prania i porządnego blokowania, bo robienie tej płachty oznaczało miętoszenie jej w każdą stronę i wygląda jak po ciężkich przejściach i wożeniu w źle zapakowanej walizce przez tydzień.

W zasadzie już w trakcie robienia wiedziałam, że wszelkie wykończenia będą śnieżno białe - doły rękawów, dekolt, dół spódnicy. Szczególnie podoba mi się to, co mi wyszło na dole sukienki.

Spódnica była robiona trzy centymetry dłuższa i jest podłożona i podszyta. Dzięki temu się nie wywija na wszystkie strony. Dodatkowo zaryzykowałam i do wykończeń użyłam białej bawełny, która jest nieco grubsza i znacznie sztywniejsza niż nitka podstawowa. Dzięki temu dół został dodatkowo usztywniony i cudnie się układa, nie lepi się do nóg nawet bez zakładania pod spód żadnej halki typu petticoat.

I żeby nie było nudno wykombinowałam sobie, że sukienka wymaga paska. A skoro pasek, to muszą być szlufki.

Jak widać powstały z tych samych włóczek. Te pozostawione końcówki nitek posłużą jako elementy mocujące (przewleczone na lewą stronę, zawiązane na porządne supełki i dopiero podszyte), tym sposobem nie ma mowy, żeby się taka szlufka odpruła.

A pasek... a pasek będzie z białego płótna, haftowany, zapinany tak, żeby był idealnie gładki (zatrzaski lub haftki), bez żadnych kokardek. Udało mi się znaleźć w swoich zapasach mulinę idealnie pasującą do tej turkusowej włóczki odcieniem, tylko o ton ciemniejszą.

Gdyby się ktoś pytał, to to kolorowe cudo dokoła to taśma zabezpieczająca tkaninę przed strzępieniem się w trakcie haftowania. Nie chcę tego obrzucać maszynowo, bo zależy mi na doskonale płaskim efekcie końcowym, a przy prasowaniu taki obrzucony brzeg zaszyty w środku paska odznaczałby się na prawej stronie. Poza tym ten pasek nawet nie zobaczy stopki krawieckiej z bliska, bo zapewne zdecyduję się na ręczne zszywanie brzegów, żeby nie było widać żadnego ściegu maszynowego.

Czeka mnie więc dłubanina, ale co tam. Przecież liczy się efekt końcowy. A prawdę mówiąc, robiłam tę sukienkę z przeświadczeniem, że powstanie doskonały jesienny ciuszek domowy - ładny, wygodny, ale nie specjalnie elegancki. Ale jak zobaczyłam ją na sobie, to szybko zmieniłam zdanie, bo z odpowiednio dopieszczonymi wykończeniami będzie z tego coś bardzo fajnego.

Oczywiście praca nad dziewiarską stroną tej sukienki odbywała się przy akompaniamencie literackim, a że projekt był znacznych rozmiarów, to udało mi się przy nim posłuchać: siódmego tomu Sword of Truth Terry'ego Goodkinda "Pillars of Creation", piątego tomu cyklu o Cottonie Malon autorstwa Steve'a Berrey'ego "Paris Vendetta" (oba cykle uwielbiamy ze Ślubny pasjami, dobrze, że są dość długie), a w ramach obrzydliwej wisienki na torcie wystąpiło "Ferdydurke" Gombrowicza... nie mam pojęcia, jak ja to mogłam przeczytać w liceum jako lekturę. Jak mamusię kocham, słuchając tego teraz, zrobiło mi się słabo i niedobrze. Nie będę się rozpisywać, bo to nie blog czytelniczy, ale zniesmaczonam strasznie. A pasek haftuję sobie słuchając "Davida Copperfielda" Dickensa, audiobook ma tyle godzin, że na pewno wystarczy.