WPIS BEZ KOTA, czyli DUMA Z JEŻA

Dialog małżeński, dzisiejszy, około-obiadowy:

Ja: Fotki nawet zrobiłam, to jakiś wpis na szybko będzie wieczorem.

Ślubny: A jakieś nowe zdjęcia kota masz?

Ja: Nie...

Ślubny: No to jak chcesz wpis robić!

I to tłumaczy pierwszą część tytułu, czyli Wpis Bez Kota.

***

Lecimy do Jeża. Carski Mundurek doszedł do takiego etapu szycia, na którym w Burdzie kazali uszyć kieszenie na przodach. Kieszenie wpuszczane w środek, odszywane pliskami... Jakoś się wcześniej nie złożyło, nie miałam przyjemności natknąć się na takie fajerwerki i wodotryski krawieckie. No i mnie te kieszenie wydały się takim jeżem, do którego należy podejść ostrożnie, z namysłem, bez pośpiechu i koniecznie z przygotowaniem teoretycznym.

Burda, zgodnie z założeniem, że opis po polsku można napisać tak, żeby był kompletnie niezrozumiały, dała prawdziwy popis zwięzłego "tureckiego kazania". Burdzie mówimy: "papa", szukamy źródeł naukowych, gdzie autor miał większy słowotok i może jeszcze jakieś rysunki poglądowe zamieścił. Znalazłam, pooglądałam, poczułam sie teoretycznie przygotowana do działania.

I dzisiaj, zamiast pisać opinię o nowym systemie ocen pracowniczych projektowanym dla działów produkcyjnych pewnego znanego międzynarodowego koncernu, co to przed nim ostrzega Minister Szczęścia, Zdrowia i Opieki Społecznej, siadłam do maszyny. Oczywiście wyrzuty sumienia miałam takie, że aż iskrzyło dokoła, ale potrzeba sprawdzenia, jak się przekłada świeżo nabyta wiedza teoretyczna na praktykę, była silniejsza (dla porządku informuję, że przydział zawodowej pańszczyzny na dzisiaj też już odpracowałam i odsiedziałam swoje nad wielce poważną opinią).

I tu pojawia się część druga tytułu - Duma z Jeża, czyli z kieszeni. Wyszło!!! Bez walki, bez zastanawiania się, od pierwszego szwu i pierwszego cięcia. 

Jako dumna twórczyni prezentuję zatem Jeża w trzech odsłonach.

Na przodzie mam klapkę:

Pod klapką mam idealnie równiutkie pliski wlotu kieszeni:

Od początku zdecydowałam, że nie będę robiła odszyć z tego samego materiału, co cały Mundurek, bo ta bawełna jest gruba, sztywna i bałam się, że nie będzie chciała współpracować przy takich detalach. Zamiast tego pliski były cięte z bawełnianego płócienka, dobranego kolorystycznie i wprost rwącego się do bezproblemowej współpracy.

Ale!!! Pod klapką i wewnątrz plisek mam kieszeń :)))) 

Worki kieszeni krojone z podszewki oczywiście. Nie robiłam spodniej strony worka (tej, którą widać przez wlot kieszeni) z tego samego materiału, co Mundurek, bo przecież, nawet, jak mi się wlot kieszeni rozchyli i będzie widać pół centymetra wnętrzności, to i tak zakrywa to klapka. A dzięki temu mam te kieszeniowe wnętrzności miękkie i lepiej się będą układały w codziennym użytkowaniu, pod podszewką.

Ufff, kieszenie za mną. Teraz mam kilka mało wymagających, prostych, długich szwów do poprowadzenia i zacznie się walka ze stójką... bo oczywiście wypustka w stójce musi być. Bo bez wypustki nie ma stójki, a bez stójki nie ma Mundurka, a bez Mundurka... nie ma Mundurka.*

(* Swobodna interpretacja cytatu z ulubionego filmu, gdyby się ktoś zastanawiał, co ja tu wypisuję :)))

 

***

To żeby ten szybki wpis spiąć piękną klamrą kompozycyjną, będzie dialog małżeński, drugi.

Ja (okazując werbalnie i mimicznie lekkie zirytowanie): Kot w domu, chłop w domu, a mucha dalej żywa lata i mi brzęczy.

Ślubny (z podejrzanym entuzjazmem): Gazetą mogę ją walnąć.

Ja: Walnij!

Ślubny z całą powagą bierze zamach... ipadem z otwartą stroną właśnie czytanej gazety. Jakie czasy, taka gazeta :))))

PS. Mucha żyje, miewa się dobrze, brzęczy nadal. Ślubny i kot zgodnie symulują daleko posuniętą ślepotę, głuchotę i brak świadomości entomologicznej.