STAN PEŁNEJ GOTOWOŚCI

Moment zakończenia Konkursu Szatańsko Kreatywnego zbliża się wielkimi krokami. Do końcowego stanu licznika (666.666) zostało nam około 30.000 wejść. Ogłaszając Konkurs, szacowałam, że wielki finisz nastąpi gdzieś w listopadzie, ale... okazuje się, że licznik przyspieszył na tyle mocno, że dziś mogę zaryzykować stwierdzenie - będziemy finiszować za jakieś dwa tygodnie!

To ważna informacja dla tych, którzy jeszcze tworzą swoje Dzieła Konkursowe lub mają je dopiero w planach - czasu jest mniej, niż zakładaliśmy na początku Konkursu!

Mamy już 21 Dzieł Konkursowych, które można podziwiać na stronie Konkursu. Komisja Konkursowa z Piekła Rodem zaczyna odczuwać lekki zawrót głowy. W związku z tym, że w ten weekend będziemy odwiedzać obie mamusie w rodzinnych stronach, nastąpi zapewne pierwsze, jeszcze nieoficjalne posiedzenie jury... bardzo tajne.

Ale fakt, że koniec bliski, miał także wpływ na moje tempo przygotowań Nagrody Głównej. Wszystko było gotowe, tylko okładka na kalendarz czekała na dostawę rzeczonej makulatury do pobliskiego papierniczego. Panie czuły się bardzo zmotywowane, ale nie ma się czemu dziwić, skoro wpadałam tam co trzy dni, pod pretekstem zakupu długopisu, kalki ołówkowej lub linijki i pytałam namolnie, kiedy ja ten kalendarz pędem nabędę. Nabyłam w poprzednim tygodniu, a dziś uszyłam okładkę z haftowanym panelem, który był pokazywany na samym początku przygotowań Nagrody Głównej. 

Szyło się znacznie szybciej niż haftowało :)

Tym sposobem mam komplet dodatków ręcznie robionych do Nagrody Głównej! Wszystkie "rzeczy kupne" też już są na Rogu Renifera (zarówno w wersji dla szyjących, jak i dziergających) - ale tego, zgodnie z zapowiedzią z początku Konkursu - nie pokazuję. Niech ta część Nagrody Głównej pozostanie pełną niespodzianką.

Natomiast komplet ręcznie robionych dodatków pokazać mogę:

A zatem my - pomysłodawcy tego szaleństwa - osiągnęliśmy stan pełnej gotowości! Spokojnie, choć zżerani ciekawością, czym nas jeszcze zdołacie do końca Konkursu zaskoczyć, czekamy na  poszóstny stan licznika.

UBRAĆ WIĘKSZĄ KOBIETĘ

***

Będę brutalnie, liczbowo szczera - biodra to ja mam bardziej jak włoska signora niż jak chłopczyca - rozmiar 42, jeśli chcę mieć odzież dopasowaną, 44, jeśli ma być luźno. Czy mi z tym źle? Uwaga szczerość po raz drugi - czasami mi źle... czasami wolałabym być szczuplutką, drobną kobietką... Ale nie jestem! Trzeba odziewać takie obwody, jakie się posiada.

Właśnie... Razem z Anią zaczęłam szydełkować szorty. Żeby mi przynajmniej optycznie wyszczuplały odwłok, zdecydowałam się na klasyczną czerń. I wiedziałam, że te moje 42/44 będzie stanowić wyzwanie* (*czytaj: da mi popalić :)).

Wyszydełkowałam dużo kółeczek:

Przyłożyłam do posiadanych szytych spodenek i... zdałam sobie sprawę, że oryginalny model szortów będzie wymagał modyfikacji. Cienka nitka (czyli relatywnie małe kółeczka) plus duży tyłek równa się oczywista potrzeba zrobienia więcej niż jednego rzędu kółek na wysokość. Bo inaczej wyjdą mi szorty... biodrówki, a i to może być mało powiedziane.

W pierwszej chwili pomyślałam sobie: "Kobieto, rzeczywistość mówi dobitnie, że te szorty to nie dla ciebie i nie twojego odwłoka. Zamień ten pasek kółeczek na początek szydełkowej bluzeczki, póki jeszcze czas."

Ale ja nie z tych, którzy po pierwszym potknięciu zawracają z drogi. Przespałam się z tematem, tym bardziej, że rozwiązanie było proste - więcej kółek, więcej kółek! Ale więcej kółek, to potrzeba ich połączenia. Nie chciałam przesuwać rzędów wobec siebie (bo tak by było najprościej :))). Będzie tak:

Oczywiście za sekundę stanę przed "zagwozdką", jak to połączyć na środku tyłu, żeby uzyskać ładny skos... ale tym się będę martwić później. Na razie cierpliwie szydełkuję kółeczka większe i kółeczka mniejsze, i pracowicie wszystko łączę, i (tu słychać wyraźne, głośne warczenie) - nitki chowam... Jak ja nie lubię chować nitek!!!

I, Aniu, uprzedzam - w moim przypadku to będzie projekt długodystansowy. W tydzień to te czarcie szorcięta nie powstaną.

***

To zmiana narzędzia... hula hop :)))

W czasie weekendu powstawał Tajemniczy Obiekt. Nie powiem po co, nie powiem dla kogo, nie powiem dlaczego. Zdradzę tylko, że chusta ma związek z Konkursem Szatańsko Kreatywnym. Drugi raz dziergałam Summer Flies:

Kiedy dziergałam pierwszą wersję kilka tygodni temu, to szału dostawałam przy blokowaniu. Chusta ma kształt części koła, a raczej powinna mieć, ale jak się upina "na oko", to można uzyskać wszystko, ale nie ładne, symetryczne kółeczko.

Tym razem sobie pomogłam... wielkim hula-hop :)))

Sama się z siebie śmiałam, ale nadal trwam w zachwycie nad idealnym kształtem, jaki udało się uzyskać, upinając z "pomocnikiem".

***

I jeszcze kot.

Ślubny wczoraj wieczorem wyraził opinię, że Mały ma dwa "stany wizualne". Albo wygląda jak małe, słodkie, czasami lekko rozwichrzone kocię, albo... jak zbój, patrzący spod zmarszczonej brwi.

Dziś rano była wersja numer dwa :)

"You talkin' to me?"

ZMRUŻ OCZĘTA, BO CIĘ RÓŻ OŚLEPI

***

Rękawiczki i szal do odblaskowej kurtki już gotowe. Kończyłam wczoraj w okolicach północy, "na wdechu", bo byłam tak śpiąca, że oczy same mi się zamykały, ale się uparłam, że dokończę, wykończę, powciągam nitki i będzie gotowe do prania.

Proszę zmrużyć oczy, żeby kolor nie oślepił.

Ta "baleronikowata" kurtka sprowokowała potrzebę powtórzenia marszczeń na szalu i rękawiczkach. Z szalem było prosto - marszczony ozdobny brzeg:

Ale "baleroniki" na rękawiczkach wymagały sekundy zastanowienia, gdzie je poupychać. Ale najprostsze rozwiązania są najlepsze, więc jest marszczony mankiet:

Efekt mnie bawi, cieszy, raduje - wykończenie jak z epoki (o ile "w epoce" ktoś widział na oczy taki kolor :)))

Oczywiście pod spodem, pod czarnym marszczeniem jest różowy ściągacz, żeby rękawiczka leżała na dłoni jak ulał.

 

***

Kupowanie korkociągu to wielkie źródło natchnienia. Wiem, bom doświadczyła. 

Posiadany dotychczas korkociąg odmówił dalszej współpracy i nagle z narzędzia jednoczęściowego stał się przyrządem dwuczęściowym i stracił właściwości odkorkowujące, a nowego zastosowania jeszcze nie odkryliśmy.

Podreptałam zatem do lokalnego sklepu, w którym jest wszystko teoretycznie "dla domu". Korkociąg oczywiście był, ale szybko straciłam nim jakiekolwiek zainteresowanie i mówiąc: "ten najbardziej masywny poproszę", patrzyłam już na zupełnie inną półkę. Bo "wszystko dla domu", to także cały regał z pasmanterią, a na regale wąziutkie wstążeczki w różnych kolorach. Wśród słoików litrowych, misek plastikowych i zastawy duralexowej spłynęło na mnie rękodzielnicze natchnienie. Sprzedawczyni z lekkim niedowierzaniem patrzyła na szurniętą klientkę, która z błyskiem w oczach zażyczyła sobie po kilka metrów każdego koloru i okazywała werbalne niezadowolenie, że jest ich tylko osiem.

Do domu już nie dreptałam, tylko leciałam jak na skrzydłach, upchnęłam w pośpiechu zakupy w lodówce i pognałam tymi wstążeczkami... haftować.

Od początku miałam w planach dołożenie do Nagrody Głównej w Konkursie Szatańsko Kreatywnym woreczków zapachowych z lawendą, ale za żadne skarby nie mogłam wykombinować, jak te woreczki mają wyglądać. Haftowane wydawały się zbyt oczywiste. I te wąskie wstążeczki mnie natchnęły.

Na razie jest gotowy haft na jeden lawendowy woreczek, bo przecież musiałam od razu sprawdzić, jaki będzie efekt końcowy. W weekendowych planach dalsze.

I jeszcze zdjęcie kompromi... kreatywne :))), czyli jak wygląda w tej chwili moje biurko na antresoli:

Twórczy bałagan w formie dalekiej od szczytowej (szczytową osiągam, gdy szyję :))).

***

A to dostałam wczoraj, zupełnie bez uprzedzenia, zapakowane w kopertę, przyniesione przez panią listonosz, a wysłane przez Inez (z Mojej Szydełkowej Pasji).

Bardzo dziękuję!!! Tym mocniej jestem wdzięczna, że przysłane elementy tak idealnie pasują do siebie, że po pięciu minutach patrzenia na nie i zachwycania się miałam już bardzo szatański plan na ich wykorzystanie. Dołożę jeszcze jedną wrzosową niteczkę i... będę szaleć w bardzo moim, bardzo bizantyjskim stylu. Łapy mnie świerzbią, ale nie teraz, za chwilę, bo plan "na już" jest wypełniony po brzegi, a nawet lekko się poza te brzegi wysypuje :)))

ANANASY - PROLOG

***

Do stworzenia od zera Ananasowej Chusty potrzebne nam:

1. Wzór. 

Będziemy dziergać chustę, którą stworzyła Larisa Valeeva. Wzór dostępny jest bezpłatnie na Ravelry - klikamy tutaj. W pliku .pdf do ściągnięcia (z tytułem podanym po rosyjsku) są wszystkie języki razem (w tym także angielski).

Jednak spokojnie można wydrukować tylko schematy, czyli strony: czwartą i piątą.

Gdyby ktoś miał jakieś kłopoty z wydrukowaniem wzoru, to proszę o maila. Wyślę wtedy to, co potrzebne.

UWAGA!!! Aktualizacja. Autorka zmieniła plik pdf ze schematami i obecnie w Schemacie B są pokazane wszystkie rzędy Ananasów, które autorka sugeruje (w starej wersji są dwa ich poziomy, a trzeci trzeba było sobie "domalować").
Jednak filmy są przygotowane tak, jak pokazuje stary Schemat B - jeśli ktoś chce robić dokładnie tak, jak pokazano w filmach, to proszę o maila i podeślę starą wersję Schematu B.

Estońska wełna - około 80 gram, druty 5.00.

2. Wełenka

Po pierwsze - co się nadaje? Ze względu na to, że wzór prezentuje się pięknie tylko wtedy, gdy chusta jest porządnie zblokowana, to musimy wybrać niteczkę, która się blokowaniu podda. Oznacza to, że wybieramy coś, co ma w składzie spore ilości wełny, kaszmiru, alpaki, czyli włókna naturalne. Unikamy akrylu (to włókno sztuczne i nie ma "pamięci kształtu", po blokowaniu wraca do pierwotnej wielkości oczek).

Grubość? W zasadzie dowolna. Jednak chcąc uzyskać piękne ażurowe efekty, wybieramy "cienizny".

Ilość? Autorka nie podaje sugerowanej ilości. Nie jest to projekt "nitkożerny".

Zielona chusta (zdjęcie powyżej) była robiona z estońskiej wełny i zużyłam około 75/80 gram.

Granatowa chusta (zdjęcie poniżej) - Drops Lace i ze względu na to, że niteczka jest cieńsza, to zużycie mniejsze - około 30 gram.

Wełenka Drops Lace - 30 gram, druty 3.25.

3. Druty

Piękny ażurowy wzór widać wtedy, kiedy robimy na drutach dość grubych w stosunku do grubości nitki. Do zielonej estońskiej nitki wybrałam druty 5.00. Do cieńszego granatowego Lace'a - 3.25.

Przygotowujemy druty z żyłką i to długą żyłką, żeby robiło nam się komfortowo (minimum 60cm żyłki). Wprawdzie nie będziemy robić na okrągło, ale oczek na drutach będziemy mieć mnóstwo i ta żyłka pozwoli nam je zmieścić.

Od razu odpowiem na pytanie, czy można robić na drutach prostych (dwa druty, bez żyłki). Oczywiście, że można, ale będzie trochę niewygodnie, bo dużo oczek i ryzykownie, bo... dużo oczek. Trzeba będzie pilnować, żeby nam robótka nie zjeżdżała z drutów. Jeżeli ktoś ma wielki wstręt do drutów z żyłką, to może robić na prostych, ale osobiście nie polecam, bo... dużo oczek :)))

4. Szydełko.

Szydełko będzie nam potrzebne w dwóch momentach. Na samym początku, bo chustę będziemy zaczynać na prowizorycznym szydełkowym łańcuszku. I tutaj grubość szydełka jest dowolna.

Jednak szydełko będzie też potrzebne do zamknięcia oczek na dwóch brzegach chusty. Tutaj należy dobrać jego grubość do grubości nitki, z której robimy, ale bez fanatyzmu do tego dobierania, oby nie było stanowczo za cienkie lub za grube.

5. Resztka włóczki do zrobienia prowizorycznego łańcuszka.

Już w punkcie dotyczącym szydełka zdradziłam, że będziemy zaczynać chustę od takowego łańcuszka. Dość długiego łańcuszka. Potrzebujemy zatem kilku metrów jakiejś resztkowej włóczki do jego zrobienia. Włóczka najlepiej w kontrastowym kolorze i koniecznie "gładka i zwarta", bez włosków, nie rozwarstwiająca się, równa w grubości. Powiedzmy, że trzy metry to bezpieczna ilość.

6. Koraliki i narzędzie do nawlekania.

Są przewidziane we wzorze. Potrzebujemy ich około 200 (to już jest ilość z pewnym zapasem). Trochę więcej, jeśli będziemy chcieli w pewnych miejscach umieścić nie jeden, a na przykład trzy koraliki (jak na zdjęciu poniżej). 

Uwaga dla osób, które mają zamiar robić z czegoś grubszego, np. z estońskich wełenek - trzeba mieć pewność, że otwory koralików są na tyle duże, żeby nam nieco grubsza nitka przechodziła przez dziurki i to podwójnie złożona nitka!

Kto chce z koralików zrezygnować, spokojnie może to zrobić.

Przy nawlekaniu koralików doskonale sprawdza się cieniutkie szydełko używane kiedyś do repasacji pończoch, zwykły nawlekacz do igieł, a jeśli brak obu powyższych to kawałek cieniutkiej żyłki (jak do wyrobu biżuterii), a nawet nić do czyszczenia uzębienia :))) Damy sobie radę także z takimi pomocami naukowymi.

7.Szpilki.

Od razu uczulę Was na to, że przy blokowaniu chusty potrzeba ogromnej ilości szpilek. Sugeruję zakupienie jakiegoś dużego opakowania zwykłych, tanich metalowych szpilek.

W razie jakichkolwiek wątpliwości, pytajcie w komentarzach lub mailem. Będziemy rozwiewać.

***

I jeszcze jedna kwestia. Anneczka na Konkurs Szatańsko Kreatywny przygotowała bransoletkę. A ta bransoletka miała inicjały... IK :))) Poczta już doniosła. I mam. I się zachwycam. I nie mogę uwierzyć, jakie malusieńkie są te koraliki. Zaczynam odczuwać wielki szacunek wobec osób "koralikujących", to jest robota godna najbardziej cierpliwego Kopciuszka!

Anneczko, dziękuję jeszcze raz!

Od razu podkreślam mocno i głośno - fakt, że jedna z uczestniczek konkursu swoje Dzieło przysłała jako prezent - na proces wyłaniania zwycięzcy Konkursu nie ma najmniejszego wpływu!!! Anneczka musiałaby przekupić jeszcze dwie osoby z Komisji Konkursowej z Piekła Rodem :))) 

To po prostu cudownie miły gest ze strony Anneczki.

I jeszcze jedna kwestia związana z Konkursem - zapytano mnie wczoraj, czy można zgłosić kilka Dzieł Konkursowych, bo urodził się nowy pomysł, nowa koncepcja, nowe szaleństwo. W Regulaminie wszędzie piszemy o "Dziele" w liczbie pojedynczej i takie było założenie konkursowe - można przysłać jedno Dzieło.

Jednak nie chcę krępować (żeby nie napisać - dusić :)))  Waszej kreatywności (bo to na bank jest niezgodne z zasadami Konkursu ;))), dlatego zapadła wczoraj decyzja, że...

W trakcie trwania Konkursu, czyli do momentu wskazania przez licznik samych szóstek, uczestnik ma prawo do wymiany Dzieła Konkursowego na inne.

Mam nadzieję, że takie rozwiązanie usatysfakcjonuje (trudne słowo :)) te osoby, które mają głowę pełną pomysłów.

TRZYNASTEGO PIĘKNIEJSZY JEST ŚWIAT?

Kasia Sobczyk śpiewała, że "trzynastego piękniejszy jest świat"... będziemy polemizować, ale nieco później. Najpierw kwestie ważne.

***

Czy ktoś jeszcze pamięta, że w głosowaniu na Projekty Razem-Robione pojawiły się trzy preferowane przez Was propozycje:

- reglanowy sweterek robiony od góry (link prowadzi do Epilogu, gdzie są bezpośrednie linki do wszystkich poprzednich części) - zrobiony!

- technika entrelac - pokazana, wyjaśniona!

- ale było jeszcze... ponczo, które mieliśmy dziergać we wczesnojesiennych okolicznościach przyrody.

I ja o tej obietnicy nie zapomniałam, ale mam pewną nęcącą propozycję, nieco wymuszoną kwestiami rodzinno-osobistymi. Ponczo to jest projekt nieskomplikowany, ale dość duży powierzchniowo i dzierganie go na potrzeby kursu wymaga niezłego tempa, a ja w tej chwili raczej nie będę miała okazji, żeby się zbytnio rozpędzać z odzieżą jesienną, wielkopowierzchniową. A nie możemy dziergać go zbyt długo, czyli rozwlec tego w czasie, bo nasz ulubiony kamerzysta ma w planach wyjazd i jeśli się nie wyrobimy przed jego wojażami... to zostaniemy z ponczem do grudnia.

I dlatego mam propozycję nie do odrzucenia - może zamiast poncza razem-wydziergamy to?

Czyli Ananasy (Pineapple Delight). Projekt oryginalny, bardzo efektowny, a dość szybki w tworzeniu. Wzór dostępny bezpłatnie. 

Chusty trójkątne już dziergałyśmy, a tutaj opanujemy magię robienia chust w kształcie... "rogali" :)), czyli pracy z rzędami skróconymi i dziergania chust od środka.

Dajcie znać, czy taka propozycja nie do odrzucenia Wam pasuje. Jeśli tak, to przygotuję Prolog, czyli spis narzędzi i materiałów. Planowany początek dziergania - pierwsza połowa października.

***

A teraz będę polemizować ze stwierdzeniem, że trzynastego piękniejszy jest świat. Umiarkowanie będę polemizować.

Przesądna nie jestem! Jak mogłabym być, jeśli przez lata mieliśmy Niunię - czarną kotkę, która przebiegała mi drogę czterdzieści razy dziennie. 

 

Piątek trzynastego krwi mi w żyłach nie mrozi i nie wywołuje chęci zaszycia się pod kołdrą na dwadzieścia cztery godziny i przeczekania.

Cały dzień z sympatią i współczuciem patrzyłam na kolejne osoby, które narzekały, że "ten piątek trzynastego to masakra jakaś/koszmar jakiś/tragedia jakaś". Autobus ochlapał, samochód się zepsuł, egzaminator na poprawce wykazał się wysokim poziomem zgryźliwości pedagogicznej. Ślubny miał w firmie trzynasto-piątkowy armagedon. Wielogodzinną walkę z materią, drukarniami, klientami, cuda robione od ręki i "nie-da-się" zamieniane na "klient nasz pan, wszystko się da".

A ja? Cytując inną piosenkę: "W moim magicznym domu ciepło jest i bezpiecznie."

Aż wrócił Ślubny z pracy i chyba gdzieś mu się ten pech do butów razem z błotem przyczepił, bo jakie jest prawdopodobieństwo, że w trzy minuty po jego wejściu zepsuła się lodówka???!!!

Dobra żona, czyli ja, świadoma, że dzień był długi, ciężki i stresujący oraz zgodnie z powiedzeniem "przez żołądek do serca", pognałam wyjmować wiktuały z lodówki. Z wdziękiem pchnięte prawym biodrem drzwi lodówki się zamknęły, ale panel sterowania nadal świecił uroczym błękitem. A powinien zgasnąć. 

Taaaaak, połupaliśmy drzwiami lodówki, na wszelki wypadek także drzwiami zamrażalnika. Szczegółowej relacji z wieczornych aktywności dwóch pomysłowych Dobromirów Wam oszczędzę. Kładliśmy się spać z przeświadczeniem, że mamy zepsuty agregat zamrażalnika i padła elektronika sterująca całością.

O czwartej nad ranem (!!!) obudziłam się (tym razem nie mogę zwalić winy za pobudkę na Małego, bo kocio spało snem sprawiedliwego obok mnie i pochrapywało tylko) i doszłam do wniosku, że to jest doskonała pora na sprawdzenie, jak tam się miewa nasza lodówka (zostawiona włączona, żeby zdiagnozować zmiany temperatury wewnątrz). Wyciągnęłam ciemną nocą Ślubnego z łóżka. Zażyczyłam sobie natychmiastowego włożenia termometru do zamrażalnika, bo wiedza, ile jest tam stopni, jest dla mnie kluczowa o czwartej nad ranem. Po czym ze stoickim spokojem zapytałam, czy jak się zamyka drzwi od lodówki, to gaśnie światło (bo za to też odpowiada czujnik)... Ślubny bez słowa wziął telefon... włączył nagrywanie... otworzył lodówkę, wsadził telefon, zamknął drzwi, otworzył ponownie i pokazał mi filmowy dowód rzeczowy, że gaśnie :)))))))))))))))) Podał mi dokładną temperaturę z wnętrza zamrażalnika. Łaskawie odczekał, aż się lodówka wyłączyła i po prawie godzinie imprezy rozrywkowej zapytał, czy już możemy wrócić do łóżka.

Ja mam za męża świętego, a nie normalną osobę, bo każdy inny facet wywleczony z pościeli nad ranem, po tygodniu pracy jak z koszmaru, dokonałyby aktu przemocy werbalnej z nadużywaniem słów ogólnie uznawanych przez kobiety za obraźliwe. 

A lodówka? Wygląda na to, że trzynastego świat nie jest taki zły, bo padła jej tylko elektronika odpowiedzialna za wyświetlanie, ale nie uszkodziło się nic odpowiedzialnego za działanie, czyli pokazuje głupoty, ale mrozi jak trzeba i gdzie trzeba. Wizyta pana z serwisu nieunikniona.

DIALOG O HARPUNIE

Ślubny wie, że wsadzona do samochodu jako pasażer, z pustymi rękami nie posiedzę. Coś w dłoniach mieć muszę, najczęściej druty, a na nich jakąś robótkę podróżną. Ślubny wie, akceptuje, ale... nie pała do tych moich drutów niczym, ponieważ Ślubny ma wizje. Wizje wypadku, podczas którego sponiewiera mnie nie tylko wehikuł własny oraz pojazd obcy, ale na dodatek ja sobie te druty w coś wbiję. 

Ale dwa dni temu Ślubny się rozpromienił, bo kiedy skończyłam całe metry szydełkowej koronki (tej, która już leży w Tajemniczym Czarnym Pudle), to z wielkim entuzjazmem stwierdziłam, że mam dwa wnioski. Wniosek pierwszy jest taki, że koronki robi się szybciej, niż mi się do tej pory wydawało. A to oznacza, że przestaję kupować. Będę potrzebne metry wykonywać własnoręcznie. A wniosek drugi jest taki, że w ramach robótek podróżnych będę teraz planować kolejne metry ozdobnego szydełkowania.

Ślubny (z westchnieniem raczy mnie standardowym tekstem): No i całe szczęście, bo mnie te twoje druty zawsze denerwują, że w razie wypadku je sobie w coś wbijesz. Szydełko bezpieczniejsze.

Ja (optymistyczna jak zawsze): Szydełko też mogę sobie wbić.

Ślubny (wykazując się lekkim niedomaganiem porównawczym): Ale jest mniejsze i jedno.

Ja: Ale haczyk ma na końcu.

Ślubny (z uporem): Ale mniejsze, cieńsze!

Ja: Ale haczyk ma! Drut jak sobie wbiję, to się wyciągnie. A szydełko... jakbym harpun sobie wbiła.

Z harpunem Ślubny nie dyskutuje. Wizje niebezpiecznych sytuacji komunikacyjnych z szydełkiem w roli drugoplanowej też zapewne będzie miewał. Ciekawe, co by powiedział, gdybym mu wyciągnęła w samochodzie igłę do frywolitek? Pewnie by się zatrzymał, zabrał mi narzędzie z łap i schował w najgłębszym kącie bagażnika. Najprawdopodobniej bez słowa.

***

Czas pokazać te metry szydełkowej koronki. Wzór podstawowy zaczerpnięty z Anny (czerwiec 1998), ale nieco zmodyfikowany dodatkowym kolorem i wykończeniem górnego brzegu:

Wyszło tego prawie trzy metry. I naprawdę przestaję nawiedzać pasmanterie w celu nabycia koronek fabrycznych. Po pierwsze ich ceny bywają... wygórowane. Po drugie - zawsze mam problem, że "to nie do końca to, co bym chciała". Po trzecie - frajda z robienia jest tak wielka, że aż szkoda jej sobie odmawiać :)))

***

A skoro złapałam już harpun... to znaczy szydełko, to rozgrzebałam jeszcze jeden projekt - szorty robione razem z Perfidnym Obibokiem.

Zaczęłam od długiej i głębokiej medytacji przed otwartą szafką z nitkami, włóczkami i materiałami (te ostatnie mało w tym wypadku ważne). Kolor? Jaki kolor? Ostatecznie stanęło na tym, że wyszczuplający, zawsze modny czarny będzie jedynym słusznym wyborem.

I szydełkuję... i sobie poszydełkuję trochę, bo z małych kółeczek mam zrobić obręcz o obwodzie równym obwodowi moich bioder. Trzy kółka to zaledwie jakaś jedna siódma, no może jedna szósta :))

***

A skoro było biało i było czarno, to brakowało mi koloru w moim twórczym życiu. Jakiś róż, jakaś optymistyczna zieleń...

Serwetka to wariacja na temat wzoru z tegorocznej Sabriny Extra (5/2013), z okładki. Tylko te listki... Do listków to ja nie pałam entuzjazmem.

***

A poza tym - dojrzewam do uszycia dzianinowej spódnicy jesiennej, w bardzo mało jesiennym kolorze. 

I kombinuję bardzo intensywnie, bo sobie obiecałam, że jeszcze w tym roku zrobię pierwsze oczka tego - o tu sobie zaglądamy, oglądamy i wzdychamy.

WZOREK NA ŻYCZENIE

Ażur użyty w Pastelowym Szalu jest częścią chusty Summer Flies autorstwa Donny Griffin (wprawdzie nie ona wymyśliła sam wzór, bo funkcjonuje on "na drutach" zapewne od lat, ale dla porządku podaję, skąd mi się sam wzorek przyplątał).

Sytuacja wyjściowa na drutach powinna być taka - co najmniej dwa rządki/okrążenia oczek prawych, jeśli chcemy, żeby nam się wzorek zaczynał od samego brzegu - lub dowolna ilość rzędów dowolnego wzoru, jeśli chcemy wzorek zacząć gdzieś w środku dzierganego szala, chusty itp.

Ten efektowny wygląd uzyskuje się powtarzając sekwencję w rzędach lub okrążeniach nieparzystych (jeśli robimy na drutach z żyłką): "narzut, trzy oczka przerobione na prawo, po czym pierwsze z nich łapiemy ponownie lewym drutem, przeciągamy przez nie pozostałe dwa prawe i puszczamy". Jeśli zabraknie nam oczek na pełną sekwencję, to ostatnie dwa lub jedno oczko przerabiamy na prawo.

Rzędy parzyste w robótkach płaskich całe na lewo.

Okrążenia parzyste w robótkach na drutach z żyłką - całe na prawo.

W kolejnych rzędach/okrążeniach nieparzystych, gdzie robimy sekwencję "narzut, trzy prawe i te dziwne sztuki z pierwszym prawym" musimy tylko ustalić, gdzie zaczynać robić wzorek - najłatwiej zapamiętać, że drugie prawe musi się znaleźć nad narzutem z poprzedniego rzędu i wobec tego oczka ustalić, gdzie zacząć sekwencję. Oczka przed pierwszym narzutem (jedno lub dwa) też przerabiamy na prawo.

Jako ciekawostka - to przedziwnie przekładane prawe oczko, które ląduje poziomo na dwóch kolejnych nazywane jest oczkiem zawieszonym (bardzo adekwatnie, bo wisi na dwóch pozostałych).

Opisywany ażur tuż przed samą dolną plisą.

A teraz po tym zawiłym opisie będzie krótki film, po którym wszystko powinno być jasne.

I mała aktualizacja:
Wiewiórka dziergała szal przecudnej urody - Midnight i w nim używała pewnego wariantu tego wzoru. Jak napisała w komentarzu: "Pisałaś, że wzór ulega pewnemu "przekoszeniu". Bardzo podobny wzór wykorzystałam niedawno w swoim szalu i we wpisie o nim zamieściłam opis wzoru. Różnica polega na tym, że oczka "zawieszonego" u mnie się nie przerabia - jest ono przeciągane przez dwa prawe. Myślę, że wzór się "kosi", przez to przerobione oczko, które jest potem przeciągane, bo mój szal nie ma żadnych tendencji do przekrzywiania się. W tej wersji, którą wykorzystałam między rzędami z narzutami i oczkami przeciągniętymi są dwa rzędy proste, ale można spokojnie z nich zrezygnować jeśli chce się mieć gęstszy ażur."
Zajrzyjcie, popatrzcie. Inny sposób robienia wzoru to jedno, ale ten szal... cudowny i bardzo inspirujący!

DŁUGI? DŁUGI!!!

Nie, spokojnie! Nie wpędziłam nas w żadne tarapaty finansowe. Na słowo "długi" patrzymy jako na przymiotnik doskonale opisujący to, co mi się ostatnio spod drutów i szydełka wyłania.

***

Długi wyszedł mi Pastelowy Szal, który zgodnie z zapowiedziami trafił jako kolejny element nagrody głównej do Tajemniczego Czarnego Pudła (na stronie konkursowej jest teraz nie tylko link do Regulaminu Konkursu, ale także linki do tych wpisów, w których można sobie pooglądać, co też stanowi dodatki do tajemniczej Nagrody Głównej).

Wczoraj wieczorem mnie w końcu olśniło, z czym mi się cały czas kojarzyły te kolory! Zachód słońca przy lekkim zachmurzeniu niegroźnymi deszczowo barankami na niebie. Dokładnie ta sama paleta barw, którą wczoraj zachwycałam się na wieczornym niebie.

Szal robiony w części głównej prawymi oczkami, a na brzegach wzorek, z chusty Summer Flies.

Wzorek genialny w wyglądzie, ale okazało się, że powoduje lekkie "przekoszenie udziergu". Przy szalu to nie problem, ale powinnam to sobie zapamiętać w razie, gdybym chciała go wykorzystać w jakimś sweterku.

***

Długi będzie też kolejny element, który już powstaje, również jako element nagrody głównej w Konkursie Szatańsko Kreatywnym.

Od lat chciałam zrobić na szydełku całe metry delikatnej koronki. Takiej do przyszycia na dole spódnicy, wykończenia dekoltu bluzki, mankietów. I zawsze kończyło się na chęciach, bo jakoś brakowało mi motywacji. Teraz w końcu mam okazję zrealizować wieloletnie marzenie.

Powstaje koronka, w zamyśle dwukolorowa, jakieś trzy metry mam w planach...

Na razie szydełkuję białą bazę:

Cały czas się zastanawiam nad drugim kolorem - kawa z mlekiem, fiolet, a może czerń, żeby wyszło elegancko? 

Ku memu wielkiemu zdumieniu przybywa tej szydełkowej koronki znacznie szybciej, niż się spodziewałam. Nawet biorąc pod uwagę kolorowe dodatki, mam nadzieję, że nie zajmie mi to więcej niż dwa tygodnie, uwzględniając inne rozgrzebane robótki i planowane spódnice do szycia.

***

I w końcu coś egoistycznego, dzierganego na potrzeby własne i też długiego, bo mówimy o szaliku.

Dwa tygodnie temu pojechaliśmy kupić ręczniki. Przy czym uparłam się, że mają być czerwone, czarne i grafitowe lub szare. Ślubny od razu wiedział, gdzie mnie trzeba zawieźć, żebym mogła zaspokoić te dzikie potrzeby kolorystyczne. Ale maszerując w kierunku półek z ręcznikami, wpadliśmy na wieszaki z zimowymi kurtkami. O konieczności kupienia nowych okryć zimowych o charakterze sportowym rozmawialiśmy od dawna, przy czym ja miałam święte przekonanie, że nie ma w sklepach nic, ale to kompletnie nic, co może mi się spodobać i będę biegać zimą w eleganckich płaszczykach. A tymczasem na pierwszym wieszaku, przed samym moim nosem wisiała kurtka, wobec której zapałałam natychmiastową, ogromną chęcią posiadania.

Kurtka kolorystycznie... ujmijmy to tak, mogę spokojnie szarym, zimowym popołudniem maszerować poboczem wiejskiej drogi i na bank zobaczy mnie każdy. Nie tylko zobaczy, również przyhamuje i przyjrzy się - mrużąc oczy - co może mieć TAKI kolor. Żeby Was dłużej nie trzymać w kolorystycznej niepewności - kurtka jest generalnie czarna, ale ma różowe elementy... bardzo różowe.

Oczywiście okazało się, że muszę sobie do tej kurtki wydziergać szalik i rękawiczki, bo wszystko, co mam w szafie, pogryzie się z tym różem i nie ma siły - pasować nie będzie.

Dziergam zatem czarny szalik z różowymi akcentami na końcach. Jeden koniec już jest:

I na zdjęciach ten róż nie jest tak różowy, jak w naturze. Kiedy przyjdzie pora na fotografowanie całości, to poproszę Ślubnego, żeby mi ten kolor "dociągnął" komputerowo do realnego poziomu potrzeby mrużenia oczu.

Ponieważ kurtka należy do tych z marszczeniami materiału, to szalik też pomarszczyć się powinien:

W rękawiczkach też jakiś element marszczenia powinien wystąpić, żeby było spójnie, ale gdzie, to jeszcze nie wykombinowałam.

***

A teraz będzie mało robótkowo. Ja oszalałam, Ślubny zaszalał, a to jest efekt...

Od dawna marudziłam, że mi źle, bo się niczego w sposób intensywny nie uczę. Przez chwilę myślałam o przygotowaniu się do jakiegoś wyższego poziomu egzaminu państwowego z języka już znanego, ale mało było we mnie entuzjazmu. Ślubny zasugerował, że może coś nowego. Po krótkim zastanowieniu wyszło, że będzie francuski. 

I tym sposobem na rocznicę ślubu dostałam od męża kurs francuskiego :))) Mam też pozwolenie na zrobienie długiej listy podręczników dodatkowych (jakoś mi głównie ćwiczeń z gramatyki brakuje) i obietnicę, że to się zamówi (niekoniecznie w polskiej księgarni, bo wtedy tytułowe "długi" mogą stać się bardzo finansowe, za granicą takie używane książki są tańsze).

Ale ten francuski daje mi jeszcze jeden powód do zadowolenia... usprawiedliwione są wizyty w papierniczym - zeszyty, długopisy, markery i... korektor w taśmie (dużo korektora w taśmie, bo ja te koszmarne akcenty graficzne we francuskim stawiam - i pewnie jeszcze długo będę - nie w tą stronę, co trzeba :)))

***

I skoro już zrobiło się mało robótkowo, to jeszcze kot. Kot ze swoją ulubioną zabawką - klejące się listki z rolki do czyszczenia ubrań to od lat wielkie uzależnienie.

TO MOŻE JA POKAŻĘ

***

Wypada pokazać moją wersję bluzki - model 108. Jak wiecie, kompletnie zignorowałam sugestie burdowych specjalistów od doboru tkanin i zamiast jedwabiu mam... połączenie siermiężnego bawełnianego płótna (kupowanego na prześcieradła) oraz cienizny bardzo ozdobnej (jak się dość późno dopatrzyłam - sygnowanej przez podobno znanego włoskiego projektanta, ale oczywiście tkanej w krajach azjatyckich :).

Dwa poniższe zdjęcia najlepiej podsumują moje podejście do "szycia według Burdy". Oryginał zakładał, że uszyję sobie zwiewną, lejącą się bluzeczkę, romantyczną i nie do końca klasycznie elegancką.

A u mnie? Ekstrawaganckie podejście do doboru tkanin. Bezceremonialne wyrzucanie tych elementów modelu, które jakoś mi nie pasowały. Wszywanie zamków w boczne szwy i podkreślanie talii, bo skoro ją jeszcze mam, to czemu ją ukrywać :))) Dodanie drobiazgów, które miały podkreślić nowy charakter modelu. I tym sposobem powstaje to:

I oczywiście kobieta zmienną jest. Na etapie przygotowań do szycia wymyśliłam sobie, że mankiety będą zapinane klasycznymi spinkami do koszul męskich. W czasie kręcenia filmów twierdziłam uparcie, że spinek nie będzie, będą zatrzaski. A ostatecznie... są dziurki i guziki. Przecież można trzy razy zmienić zdanie, prawda?

***

Pozostajemy w obszarach szyciowych.  

Pooglądaliście sobie Wieczko (przez duże W) i prosiłam grzecznie o trzymanie kciuków, żeby takie piękne Wieczko się w trakcie przerabiania na Pojemnik nie zepsuło w moich łapach. Chyba się nie zepsuło... Oto Pojemnik Z Różyczkami:

Całość wyszła jak... bardzo eleganckie pudełko z epoki, przeznaczone na mini-kapelusik. I nadal Wieczko, już obramowane żółtą wypustką, zachwyca mnie bezgranicznie.

I nie wiem, czy ktoś zauważył przy okazji prezentacji Wieczka, że napisałam o tym, iż bardzo chętnie takowy pojemnik z czarnego sztruksu "bym uszyła"... a nie, że "bym uszyła sobie" lub "bym posiadała" czy "użytkowała". Bo Pojemnik z Różyczkami wędruje do Tajemniczego Czarnego Pudła i stanowi kolejną część nagrody głównej w Konkursie Szatańsko Kreatywnym! Oczywiście nie trafi do rąk zwycięzcy pusty. Doskonale nadaje się do wypełnienia niezbędnymi drobiazgami krawieckimi. Przy okazji informuję, że Pudło zostało w tym tygodniu uzupełnione kolejnymi "kupnymi" elementami radość dającymi  :)))

***

I jeszcze jeden drobiazg, który uzupełnił w tym tygodniu Tajemnicze Czarne Pudło. Bo przecież na Rogu Renifera czyta się dużo i do czytania zachęca, więc jak może w nagrodzie głównej zabraknąć zakładki do książki?

LETNIA SZKOŁA SZYCIA - część dziesiąta - SZYCIE BLUZKI

Uprzedzam bardzo lojalnie - wychodzę z założenia, że bardzo sumiennie odpracowaliście wszystkie poprzednie części Letniej Szkoły Szycia i na wiele rzeczy w opisie bluzki spojrzycie tylko w Burdzie i od razu radośnie zakrzykniecie: "To, to ja już wiem, umiem, łatwizna!" Dlatego przy bluzce wiele kolejnych kroków jest jedynie wspomnianych, a pokazuję tylko to, co nowe, problematyczne, lekko zakręcone lub napisane "po burdowemu".

To do roboty. Szyjemy bluzkę model 108 z sierpniowej Burdy 2013.

Będzie w punktach:

1. Robimy plan działań, zaczynając od ścisłego podążania za Burdą, a później... układamy to po swojemu - co oglądamy tutaj.

2. Zszywamy środkowy szew przodu. Kilka słów nawet nie o samym zszywaniu, a o potrzebie wzmocnienia szwu tuż przy pęknięciu pod szyją - co oglądamy tutaj.

3. Wykańczamy zapasy szwów na środku przodu tak, żeby nam się bluzka mogła swobodnie rozchylać.

Najpierw o możliwościach, jakie w tym obszarze mamy oraz o tym, jak zacząć wykończenie lamówką - co oglądamy tutaj.

A w kolejnym filmie - jak skończyć wykończenie lamówką, czyli o ułożeniu jej i podszyciu - co oglądamy tutaj.

4. Zszywamy szwy pionowe przodu - tajemnicze pojęcie "wdać" straci całą tajemniczość. Spinanie i wdawanie oglądamy tutaj.

!!!UWAGA!!! Czeremcha w komentarzach z naciskiem zwróciła mi uwagę (i słusznie), że wdawanie nie może zawierać elementu rozciągania materiału o krótszym odcinku.
"(...) zadrżałam, wręcz zatrzęsło mną przy opisywaniu wdawania. Masz wdać - a naciągasz materiał /w 7 minucie/? To są przecież dwie oddzielne czynności!
Jeśli dłuższy odcinek A masz wdać do krótszego odcinka B, to nie wolno ci naciągać odcinka B! Po uszyciu gotowy szew musi mieć długość B! Wdawanie jest "upychaniem" dłuższego odcinka w krótszy, korzystając z faktu, że materiał wzdłuż linii idącej po skosie da się "zsunąć" i odcinek A można skrócić. Naciąganie brzegu, do którego wdaje się drugi brzeg powoduje zmianę jego długości i utratę przynajmniej części właściwości wdania..."
Podsumowując, przyjmując, że "naciągnięcie" znaczy maksymalne wyprostowanie bez zmiany długości, a "rozciągnięcie" - wydłużenie siłą, to - "naciągamy"na sztywno krótszy fragment materiału przy spinaniu, ale za żadne skarby go nie "rozciągamy"! Podobnie przy szyciu, żeby już nie było wątpliwości - "naciągamy" krótszy fragment materiału do stanu maksymalnego jego wyprostowania, ale nie rozciągamy, żeby nie zmienić jego długości..

Jeśli mamy wdawać - to wdajemy, jeśli mamy naciągać - to naciągamy, nigdy obie czynności na raz...

A szycie z użyciem siły oglądamy tutaj.

I w końcu prasowanie takiego wdanego szwu - co oglądamy tutaj.

5. Zszywamy szwy pionowe tyłu - analogicznie do szwów pionowych przodu, ale bez żadnego wdawania.

6. Wykańczamy zapasy szwów pionowych przodu i tyłu, ze szczególnym uwzględnieniem miejsc, gdzie szyliśmy po dużym łuku na przodzie - co oglądamy tutaj.

7. Zszywamy szwy ramion.

8. Zszywamy wstępnie szwy boczne, żeby móc zrobić przymiarkę. W wersji bez zamka błyskawicznego - zszywamy je po obu stronach.  Przy zamku wszytym w boczny szew - zszywamy prawy bok, a lewy zostaje otwarty.

9. Czas na przymiarkę i ewentualne poprawki - co oglądamy tutaj.

10. Trochę zmieniamy planową kolejność i podkładamy dół oraz kilka słów o tym, jak wszyć zamek w boczny szew, dla tych, którzy się na takie rozwiązanie zdecydują - a wszystko to tutaj.

11. Zajmujemy się stójką. Kto chce dodawać ozdoby, ten od tego zaczyna. Kto kroił stójkę (z wiązadełkami lub bez) z dwóch kawałków zaczyna od zszycia tych dwóch kawałków w jeden. Wszystko, co ze stójką związane oglądamy tutaj.

12. Przyszywamy stójkę do podkroju dekoltu - oglądamy to tutaj.

13. Kto ma wiązania, zszywa wiązania, kto ich nie ma - zszywa boczne pionowe szwy zamykające stójkę - co oglądamy tutaj.

14. Wywijamy stójkę na prawa stronę i podszywamy ręcznie po lewej stronie - co oglądamy tutaj.

15. Rozcięcie przy mankietach. Zaczniemy od przygotowania teoretycznego - co oglądamy tutaj. I bardzo szybko przejdziemy do praktyki. Najpierw rozcinamy nacięcie i przypinamy lamówkę - co oglądamy tutaj. Przyszywamy - co oglądamy tutaj. Wykańczamy, prasujemy - co oglądamy tutaj.

16. Zszywamy szwy rękawów. Można zastosować szew francuski.

17. Wszywamy rękaw, pamiętając, że główka  ma zostać przymarszczona - co oglądamy tutaj. I jeszcze wskazówki, jak wszyć rękaw dla tych, którzy w jeden z boków wszywali zamek błyskawiczny - co oglądamy tutaj.

I dla wszystkich o tym, że przy wszywaniu rękawów bardzo dobrym rozwiązaniem jest pozbawienie maszyny jednej z części i wykorzystanie tak zwanego wolnego ramienia - co oglądamy tutaj.

I w końcu kilka słów o wykończeniu zapasów szwów po wszyciu rękawa, szczególnie w przypadku, kiedy mamy do czynienia w rękawie lub bluzce z materiałami przezroczystymi - co oglądamy tutaj.

18. Dokonujemy przymiarki numer dwa - wyznaczając odpowiednią długość rękawa. Ale zastanawiamy się też, jak chcemy wszyć mankiet - równo w stosunku do brzegów nacięcia wykończonego lamówką, czy z pewnym przesunięciem, żeby mieć więcej miejsca na przyszycie guzika - a rozważania na ten temat oglądamy tutaj.

19. Marszczymy dół i wszywamy w mankiet - co oglądamy tutaj.

20. Zszywamy pionowe szwy mankietów, wywijamy je na prawą stronę - co oglądamy tutaj.

21. Kto ma ochotę na zatrzaski przyszywa je, a w drugiej kolejności podszywa spód mankietu po lewej stronie. Kto chce guziki, zaczyna od podszycia mankietów na gotowo, a później dzierga dziurkę guzika i przyszywa sam guzik. Film o guzikach, zatrzaskach i podszywaniu jest tutaj.

Przed zrobieniem choć jednej dziurki na guzik na mankiecie gotowej bluzki, najpierw ćwiczymy ten czyn na skrawkach materiału po ty, by wyczuć, co nasza maszyna wyczynia przy robieniu tej dziurki, gdzie zaczyna, w którą stronę się przesuwa materiał itp.

Film o robieniu dziurek na guziki przy użyciu Brzydala, czyli w tak zwanym jednym przebiegu oglądamy tutaj.

A film o tym, jak sobie poradzić, kiedy maszyna sama dziurek robić nie chce i musimy wykorzystać jedynie ścieg zygzakowy oglądamy tutaj.

I żeby już wszystko  było jasne - słowa dwa o oznaczaniu miejsca przyszycia guzika i samym przyszywaniu - co oglądamy tu.

24. Prasujemy na gotowo i popadamy w zachwyt.

***

I tak kończymy Letnią Szkołę Szycia Anno Domini 2013.

Mój podziw dla Was, Waszego zaangażowania, entuzjazmu, chęci uczenia się i przede wszystkim dla Waszych zdolności (!!!) jest potężny, ogromny, bezkresny. 

Czy sobie zdajecie sprawę, że są takie niesamowite osoby, które w czerwcu pierwszy raz siadały do maszyny, w sierpniu szyły swoje pierwsze spódnice, a we wrześniu uszyją bluzkę!!! To jest coś, co zasługuje na ogłuszające brawa i ja je z wielką dumą dla Was biję.

Oczywiście Letnia Szkoła nie kończy się definitywnie, nadal czekam na Wasze zdjęcia, gdzie pokażecie swoje piórniki, topy, fartuszki, spódnice i bluzki. Niech Galeria Letniej Szkoły Szycia rozrasta się przez cały rok! Mój mail nadal jest dla Was wszystkich miejscem, gdzie można się pochwalić, zadać pytanie, pękać z dumy, bo się Wam coś udało i wyjaśniać wątpliwości.

Mam nadzieję, że zyskaliście nie tylko całe morze nowych umiejętności, ale przede wszystkim zobaczyliście, że szycie to może być źródło wielkiej radości i satysfakcji. Odczarowaliście te kłamliwe teorie, że szycie jest "nie dla mnie". 

I ja wiem, że jestem w szyciu wielką tradycjonalistką, żeby nie powiedzieć "starociem zmurszałym" i że kazałam Wam fastrygować, szyć ręcznie, prasować co pięć minut, ale to jest moje codzienne podejście. Uwielbiam sam proces szycia, tworzenia, uzyskanie efektu końcowego to ta przysłowiowa wisienka na torcie - moment na który czekam, ale bynajmniej nie niecierpliwie. Jeśli ktoś zaraził się tym podejściem, będzie mi miło.

I jeszcze jedno. Wielkie podziękowania dla mojego męża!!! Że umożliwił mi zrealizowanie tego szaleńczego planu edukacyjnego. Że w każdy weekend wakacji poświęcał kilka godzin sprawom blogowo-filmowym. Nie jęknął nawet raz. Nie powiedział, że mu się nie chce. Mało tego - kiedy mnie brakowało siły, mobilizował i powtarzał, że to, co robię ma sens. Bardzo dziękuję!

Czy za rok zrobimy Letnią Szkołę Szycia Dla Zaawansowanych? Nie wiem, nie obiecuję, ale też nie mówię nie, bo marzy mi się, żeby uszyć z Wami żakiet z podszewką, jakieś spodnie z fajerwerkami i wodotryskami, żeby zrobić wspólnie wykrój na sukienkę... :)))

Na razie na pewno w planach jest dopieszczenie osób robiących na drutach, bo w wakacje trzymały za nas - szyjących kciuki i jedynie podpatrywały z boku nasze szaleństwa. Jesienią będzie zatem czas na coś Razem Wydzierganego :)