SPÓDNICA RAZEM SZYTA - część pierwsza

W części pierwszej będziemy robić wykrój. 

Żeby było łatwiej dokonywać konieczne obliczenia przygotowałam Arkusz Obliczeń Niezbędnych, który można znaleźć tutaj, wydrukować i uzupełnić własnymi wymiarami. Arkusz jest w formacie .pdf i kiedy już otworzy się w okienku przeglądarki, wystarczy nacisnąć CTRL+P i drukarka powinna go wypluć bezzwłocznie.

Kilka uwag na temat mierzenia się. Na początku filmiku mówię to samo, ale tutaj, na piśmie, wyrażę się dosadniej - mierzymy się uczciwie, bez oszukiwania samej siebie, że mamy mniej centymetrów w obwodach!!! Dość ścisło, żeby nie mieć luzów, ale nie odejmujemy sobie centymetrów. Od tego, na ile porządnie się obmierzymy, zależy dopasowanie spódnicy. Mierzymy się w bieliźnie i ewentualnie rajstopach, bo to będziemy później nosić pod spódnicą.Wykrój zakłada, że da nam 1 centymetr luzu w biodrach.

No to teraz narzędzia zbrodni konstrukcyjnej w dłoń i zabieramy się do roboty.

Zaczniemy od wpisania w Arkuszu Obliczeń Niezbędnych danych o wzroście, obwodzie w biodrach i w talii. I na tej tej podstawie obliczymy dane do narysowania Siatki Podstawowej spódnicy wąskiej, ołówkowej:

Zdjęcie książki Zofii Hanus "Kulisy kroju i szycia. Bluzki i spódnice", WATRA, Warszawa 1990, s. 21

Kiedy mamy obliczone dane w centymetrach, zabieramy się do rysowania:

Rysujemy dokładnie! Każdy milimetr ma znacznie. Pamiętamy też o sprawdzaniu, czy tam, gdzie potrzeba mamy kąty proste, żeby nam wykrój nie wyszedł przekoszony.

Mając Siatkę Podstawową, przechodzimy do szaleństw z zaszewkami - wyznaczymy, gdzie mają być, jaka ma być ich długość i głębokość. Pojawi się zaszewka na tyle i na przodzie, ale także tak zwana zaszewka biodrowa, która pozwoli na wyprofilowanie spódnicy na linii krzywizny bioder. Zaczynamy oczywiście od uzupełnienia Arkusza Obliczeń Niezbędnych, a na podstawie wyliczonych wielkości rysujemy zaszewki. Najpierw zaszewka biodrowa.

I zaszewki na przodzie i na tyle:

I to w zasadzie koniec :)))) Możemy zabrać się za wycięcie formy. Tak, jak precyzyjnie rysujemy linie, tak samo precyzyjnie wycinamy. Na etapie wycinania przeniesiemy też narysowane po jednej stronie łuki zaszewki biodrowej i tylnej symetrycznie na drugą stronę. Od razu zajmiemy się też zrobieniem wykroju paska do spódnicy. Szerokość paska to standardowo 4 cm i będą to 4 centymetry wychodzące ponad linię talii. Długość paska to obwód talii plus 4 cm, na tych dodanych 4 cm będziemy później robić dziurkę na guzik. Wykrój paska można pominąć i narysować go bezpośrednio na materiale. Robimy oczywiście papierową formę na 1/2 długości paska i później wytniemy go z podwójnie złożonego materiału.

Jeśli ktoś nie chce spódnicy wąskiej, to nadszedł moment, żeby z formy podstawowej zrobić wykrój na spódnicę rozszerzającą się ku dołowi. 

Zdjęcie książki Zofii Hanus "Kulisy kroju i szycia. Bluzki i spódnice", WATRA, Warszawa 1990, s.32

W tym celu rozetniemy wykrój przodu i tyłu wzdłuż linii zaszewek od dołu do góry i rozsuniemy powstałe w ten sposób części o tyle, o ile nam się podoba. Dobrze jest to robić, mając już pod spodem, pod rozsuwanymi częściami nowy arkusz papieru - poszerzoną formę musimy odrysować na nowo. Pilnujemy, żeby poszerzenie przodu i tyłu spódnicy było dokładnie takie samo w centymetrach!!! Za "punkt obrotu/rozsuwania" traktujemy końcówkę zaszewki - tam dwie rozsuwane części muszą się cały czas stykać. Rozsuniecie formy spowoduje automatycznie zmniejszenie głębokości zaszewek i poszerzenie spódnicy w obwodach na biodrach. (W konstrukcji paska do spódnicy poszerzanej nic się nie zmienia.)

***

Ogłoszenia parafialne:

- Jakość filmów może być tym razem minimalnie gorsza, bo kręcimy je przy sztucznym świetle, ale staramy się, żeby wszystko było widać. Otwierajcie je w wysokiej rozdzielczości i w trybie pełnoekranowym - powinno wtedy być wszystko widoczne i czytelne.

- Mamy szalony plan, że wszystkie filmy kursu pojawią się do niedzieli. Nie będzie takich przerw między nimi, jak przy kursach drutowych. Dlatego zaglądajcie na bieżąco. Mam nadzieję, że kolejna część pojawi się już jutro wieczorem.

- Nastąpiła mała zmiana planów i pokażę, jak uszyć spódnicę bez podszewki i z podszewką. Pokażę także, jak na bazie formy podstawowej uszyć spódnicę z sześciu klinów, z ozdobnym dołem i bez paska. Czyli taką, jaka powstaje z resztek materiału z Carskiego Mundurka.

-Oczywiście w razie jakichkolwiek wątpliwości lub pytań bez wahania używajcie klawiatury i piszcie w komentarzach lub na maila (podanego w profilu Bloggera).

Życzę miłego rysowania i do zobaczenia przy krojeniu.

SUMA DWÓCH ZASŁON I JEDNEGO PRZEŚCIERADŁA

Zanim o zasłonach i prześcieradłach, to będę piszczeć publicznie. Głośno. Z zachwytu. 

Wracam ja sobie mało spokojnie do domu, zaaferowana, z torbami, a tu za mną szybkie tup tup i pani listonosz próbuje mi wręczyć list polecony. Po krótkiej szamotaninie, machaniu siatami, wdrapywaniu się jako ten objuczony szerpa na piętro, dotarłam w domowe pielesze, otworzyłam list i... 

Dorota, znana jako Dodgers, co to ma w genach przysłała prezent - ręcznie przędzoną i farbowaną wełenkę. Jestem pod takim wrażeniem tego, jaka ta nitka jest piękna, że mnie (!!!) słów brak. To jest cudo nie do opisania.

Ale to nie koniec - Ślubny dostał reniferowy pokrowiec na ipada.

Informacja dla Doroty - ipad jest w środku, mieści się idealnie!

Elegancki, z podszewką:

I nawet z metką, która swoją drogą bardzo mi się podoba:

Dorota, jeszcze raz, tym razem na piśmie - BARDZO DZIĘKUJEMY!!! JESTEŚ KOCHANA!!! 

***

To teraz mogę spokojnie przejść do sumy dwóch zasłon i jednego prześcieradła.

I tutaj od razu uprzedzam wszelkie krzyki, protesty i próby wywierania presji psychicznej - zdjęcia Carskiego Mundurka na mnie będą, nawet plenerowe, o ile pogoda pozwoli. Ale zrobimy je na spokojnie w czasie najbliższych wolnych dni. Dzisiaj Carski na Denatce, bo chcę pokazać szczegóły i opisać Mundurek techniczne.

Carski Mundurek powstał z wykroju modelu 106 z przedostatniej Burdy (10/2012). Kto chce sobie obejrzeć wersję oryginalną, to może to zrobić na stronie Burdy. Wykroju, którego nie modyfikowałam konstrukcyjnie (jedyną moją ingerencją było przedłużenie rękawów o 3 cm, bo nie lubię, kiedy mi w nadgarstki zimno :)))). Ale za to koncepcja wizualna została kompletnie zmieniona.

Kremowa biel w połączeniu z krwistą czerwienią dodatków. Kroiłam wierzch Mundurka z dwóch zasłon, a podszewkę - z prześcieradła, wszystko kupione w second handzie.

A suma dwóch zasłon i jednego prześcieradła wygląda w całości tak:

Wypustki wszyłam w pionowe cięcia przodu oraz w brzegi stójki, pagonów i klapek kieszeni.

Dodatkowo pagony mają szlufeczki z lamówki w takim samym odcieniu czerwieni.

Carsko miało być, więc guziki złote, okrągłe, bardzo ozdobne, ale pasują jak ulał:

Zapięcia nie zmieniałam, jest zrobione w takiej formie, jak wymyślił burdowy projektant - dwa rzędy guzików, przyszytych bardzo blisko siebie.

Guziki są na nóżkach, więc nawet po porządnym przyszyciu trochę je grawitacja dopada, szczególnie ten lewy rząd, typowo ozdobny. W prawym dziurki trzymają je na miejscu znacznie lepiej.

W wersji rozchełstanej Carski wygląda tak:

Oryginalnie na rękawach miały być jeszcze naszyte poziome ozdobne paski. Nawet kupiłam czerwoną lamówkę w tym celu, ale w myśl zasady "mniej znaczy lepiej" zrezygnowałam z jakichkolwiek zdobień rękawów, bo miałabym bardzo admiralski mundurek :))))

Bardzo podoba mi się to, że w tym modelu jest stójka - pasuje do całości. A jej wykrój był przygotowany bez zarzutu, więc po dokładnym wszyciu stójka i okolice układają się doskonale.

Wbrew moim obawom podszewka okazała się prawie bezproblemowa we wszywaniu. Zgodnie ze wszelkimi zasadami sztuki dół przyszyty ręcznie i zostawiłam pionowy luz, żeby sobie podszewka mogła swobodnie pracować.

Na tyle oczywiście dodatkowa zakładka na podszewce - podszewka skrojona szerzej niż wierzch - i to też żeby była swoboda ruchu i się wszystko lepiej układało i nosiło.

I jeszcze z rozpędu podszewka w rękawach:

Dumna jestem z siebie jak pawica z Królewskich Łazienek albo inny ptak ogrodowy, co to carom po Pałacu Zimowym spacerował. 

I mogę się przyznać do tego, że... Carski to jest mój pierwszy żakiet/kurtka/płaszczyk. Pierwszy, ale na pewno nie ostatni, bo szycie ciuszków skomplikowanych, wymagających kombinacji alpejskich ze zdobieniami spodobało mi się niemożliwie. A na dodatek Ślubny na widok ukończonego Carskiego przestał wydawać nieśmiałe westchnienia, że on chce tą swoją kurtkę. Teraz się już głośno domaga, że chce, że już, że może nie na wczoraj, ale na pewno nie odpuści i kurtka ma być. Odbieram to jako wielki komplement ze strony Ślubnego :))))

***

Ogłoszenie parafialne - pierwszy odcinek Spódnicy Razem Szytej pojawi się na blogu najpóźniej w czwartek rano. Lekki poślizg spowodowany jest tym, że operator kamery jest zapracowany troszkę i w domu bywa, a pokazywanie robienia wykroju na zdjęciach to nie jest najlepszy pomysł. Zamiast długiego i zagmatwanego opisu z milionem zdjęć łatwiej będzie wszystko pokazać i wytłumaczyć filmowo. A zatem proszę o jeszcze dwa dni cierpliwości, ale za to będzie przejrzyściej i przyjemniej.

***

I nie, wcale nie zapomniałam, że kot ma być. Proszę bardzo. Mały polegujący na kuchennych powierzchniach płaskich:

JESIENNA GŁUPAWKA

Mało dziś będzie o robótkach, ale za to będzie dużo innych zdjęć. Atak jesiennej głupawki najpierw wypchnął nas na spacer, a już na świeżym powietrzu zaatakował ze zdwojoną siłą i kazał zrobić sesję fotograficzną, zupełnie niepoważną.

***

Ale na początek jednak robótkowo. Carski Mundurek nie może być bez dodatków w postaci rękawiczek i czegoś pod szyję. Dlatego została zamówiona i dojechała już nawet włóczka - cieplutka, milutka i w odpowiednim kolorze:

Pomysłu na wzory na rękawiczki i szal jeszcze nie mam, ale zanim złapię za druty, na pewno coś się skrystalizuje.

Szycie Carskiego mam cichą nadzieję zakończyć dzisiaj, chociaż cały misterny plan szyciowy stanął wczoraj pod wielkim znakiem zapytania, bo... pokaleczyłam sobie prawą ręką, a konkretnie kciuk i palec wskazujący. Oczywiście, potwierdzając teorię, że najwięcej poważnych uszkodzeń ciała przytrafia się we własnym domu, to ja też się okaleczyłam we własnej kuchni. Zachciało mi się filtry w końcówce kranu wyczyścić, bo ciśnienie wody wydawało mi się za niskie. Kran widać poczuł się urażony insynuacjami, jakoby nie działał jak należy i gwintem mnie tknął po palcach. (PS. To jest ten sam kran, który już mnie kiedyś uszkodził w trakcie polowania na muchę. Jak po raz trzeci dokona zamachu na mą integralność cielesną, to chyba każę go wymienić.) Trochę teraz niewygodnie się igłę trzyma w palcach całych poklejonych plastrami, ale co tam, dam radę :))))

***

Dla miłośniczek słodkiego, milusiego, kochanego i do każdego-serca-przytul Małego mam dziś to:

Nie będę milusi, będę złym kotem, tak dla odmiany.

***

I jeszcze jeden temat, o którym dawno na Rogu Renifera nic nie było - taras. A na tarasie mamy...

... inwazję bałwanów :)))) Część roślin zostawiamy na zimę na zewnątrz i otuliliśmy je białą agrowłókniną, widok jest nieziemski.

***

No to w końcu mogę pokazać zdjęcia spacerowe, jesienno-głupawkowe. A na zdjęciach... Carski Płaszczyk :))) Nie Mundurek, a Płaszczyk, kupiony dwa sezony temu. Uwielbiany przeze mnie i świadczący o tym, że ja do carskich, czy ozdobnie militarnych klimatów mam wielkie ciągoty.

W roli niezbędnego dodatku spacerowego wystąpiły moje czerwone sznurowane Razemwiczki.

Przód Carskiego Płaszczyka w całej krasie widać poniżej. Bardzo mi się podobają takie zapięcia, dwurzędowe z guzikami, które nie idą równiutko, a rozszerzają się od talii ku szyi.

 

I jeszcze zbliżenie na moje lukrowane guziczki :))) Metalowe oczywiście i bardzo mi odpowiadające.

W tle Ślubny w wersji na chłody - czapkę ma i szalik!!!

Ale wspólnych zdjęć zrobiliśmy sobie więcej. 

Na tym poniższym widać, jak fajnie wykombinował projektant kołnierz przy Płaszczyku - można go rozpiąć i położyć, ale podniesiony stanowi doskonałą ochronę przed zimnem i da się biegać bez szalika.

No to kolejne zdjęcie małżeńskie:

Wiecie, że ja lubię swoje zmarszczki od śmiechu :)))

I jeszcze jedno...

Powaga nie jest naszą mocną stroną na spacerach :)

A przy okazji - szalik, który ma na sobie Ślubny został wieki temu zrobiony przez Mamę Moją Rodzoną Jedyną, kiedy jeszcze do liceum chodziłam. Jest sprany, akryl dawno przestał być puszysty i bardziej przypomina sznurek niż cokolwiek innego, ale szalik nadal jest używany. Ale mam do niego wielki sentyment. Biało-czarne paski pasują do wielu rzeczy, a poza tym... ten szalik ma pewnie ze trzy metry :))))

Ale największej głupawki spacerowej dostał Ślubny. Najpierw wszedł w bliski kontakt z przyrodą:

Ślubny w roli jemioły :)))

Następnie postanowił uzupełnić swoje portfolio o zdjęcia aplikacyjne, gdyby mu przyszło do głowy starać się o miejsce w Greenpeace:

I pozował na tle:

Aż w końcu nadmiar tlenu i zbytnia bliskość natury spowodowała atak...

PS. Czapeczka Ślubnego nie wyszła spod moich rąk. "Kupna" jest, ale nawet słowa nie mówię, robiona, kupiona, nie to jest ważne, ważne, że cokolwiek na głowie nosi.

A wracając do Ślubnego - w końcu się wyszalał i nawet nastąpiło coś w rodzaju oświecenia:

Pod latarnią o oświecenie nie jest trudno :))

I jeszcze dowód rzeczowy, że w okolicach Poznania zima jeszcze się nie pojawiła i nadal mamy piękną, złotą, choć nieco zimną jesień:

***

To ja Was zostawiam z jesienną głupawką i idę kończyć Carski Mundurek. Plenerowa sesja zdjęciowa pewnie w przyszłym tygodniu - takie są plany, o ile pogoda będzie łaskawa. A w następnym wpisie - ołówki i linijki w dłoń i będziemy robić wykrój Spódnicy Razem Szytej.

SPÓDNICA RAZEM SZYTA - PROLOG

Tradycyjnie zaczynamy od Prologu - czyli spisu materiałów i narzędzi niezbędnych do bezproblemowego uszycia spódnicy. A żeby się miło nastroić to oglądamy Kota Deszczowego:

Będziemy szyć najbardziej klasyczną spódnicę świata, czyli prostą spódnicę ołówkową, dopasowaną zaszewkami, z paskiem i pęknięciem z tyłu - czyli taką jak na rysunku poniżej:

Zdjęcie książki Zofii Hanus "Kulisy kroju i szycia. Bluzki i spódnice", WATRA, Warszawa 1990, s. 21

Ale żeby nie było nudno, to będzie można trochę zaszaleć i na podstawie tego samego wykroju, dzięki niewielkim czarom papierowo-nożyczkowym, uszyć spódnicę poszerzaną, czyli taką:

Zdjęcie książki Zofii Hanus "Kulisy kroju i szycia. Bluzki i spódnice", WATRA, Warszawa 1990, s.32

I oczywiście każdy z tych wariantów daje możliwości szaleństwa zdobniczego - na przykład doszycia ozdobnego wykończenia dołu, koronek, lamówek, ozdobnych plis, czy wszycia wypustki między pasek a spódnicę. Kontrastowe ozdobne szwy też mile widziane. Jeśli ktoś potrzebuje inspiracji, to niech zajrzy do Ani, bo nikt tak nie szyje i nie ozdabia spódnic ja ona.

Żeby nie komplikować sprawy, tym razem szyjemy spódnicę bez podszewki, bez kieszeni. Z tego samego powodu z tyłu zrobimy tylko pęknięcie, a nie rozporek.

Robiąc wykroje, będziemy korzystać z porad z książki pana Ryszarda Kowalczyka "Krój odzieży damskiej".

A zatem spis rzeczy niezbędnych w podziale na poszczególne etapy działań wojennych przedstawia się następująco.

KONSTRUKCJA WYKROJU:

- papier (w wielkich płachtach, ja używam zwykłego brązowego papieru pakowego);

- centymetr;

- linijka oraz linijka dłuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuga (metrowa najlepiej, ja takowej nie mam i na co dzień posługuję się listwą podłogową z Castoramy - patrzymy sobie na zdjęciu poniżej, to brązowe :))));

- ekierka i to spora (koniecznie!!!, bo będziemy łapać kąt proste; jeśli ktoś nie ma, to wystarczy kartka papieru ksero lub do drukarki formatu A4 i będziemy zakładać, że producent ciął kartki pod kątem prostym :))));

- nożyczki;

- ołówek plus gumka (na wszelki wypadek)

- przyda się kalkulator, bo będzie trochę dzielenia.

KROJENIE I SZYCIE:

- Materiał dowolny (raczej nie bardzo delikatny), oba fasony pozwalają swobodnie korzystać z materiałów z dowolnym wzorem. Na uszycie średniej długości (tuż za kolano) ołówkowej spódnicy potrzebujemy około metra materiału o szerokości 135/140 cm (osoby szczupłe nieco mnie, puszyste - więcej; na mini- mniej, na dłuższą - więcej ;)))). Spódnica rozszerzana - potrzeba około 1,5 metra materiału o szerokości 135/140 cm. Osoby zaczynające szyć niech lepiej mają lekki zapas materiału, po co się stresować, że zabraknie. 

- Fizelina lub dowolne, niefarbujące płótno bawełniane do usztywnienia paska. Ja sama fizeliny unikam, bo się po kilku praniach potrafi poodklejać, pomarszczyć i jakoś się z fizeliną nie lubimy. Zamiast tego używam w jej miejsce płótna bawełnianego. Potrzebujemy tego w formie paska o szerokości 4cm i długości nieco większej niż nasz obwód w pasie (plus 4/5 cm).

- Nici - pasujące kolorystycznie do materiału. Jeśli ktoś ma w planach kontrastowe szwy (stebnówki), to również nici w kolorze planowanych szalonych szwów.

- Zamek błyskawiczny kryty długości ok. 20cm w kolorze materiału.

- Guzik sztuk 1 (lub zatrzaski lub haftki, jeśli ktoś guzików nie lubi).

- Wszelkie dodatki ozdobne, które sobie wykombinujecie - wypustki, lamówki, koronki itp. Kupujcie z zapasem! Bo się później często okazuje,  że brakuje 20cm :)))

- Nici do fastrygowania - dowolne najlepiej w kontrastowym kolorze, doskonale sprawdzają się resztki na szpulkach :))).

- Igła do szycia ręcznego - cienka, ostra - bo będziemy fastrygować i podszywać pasek od wewnątrz, i ręcznie podkładać spód (przynajmniej niektóre z nas).

- Szpilki - ostre!!! Najgorszym przekleństwem krawcowej jest tępa szpilka. Nie tylko spowalnia pracę, ale potrafi paskuda uszkodzić tkaninę.

- Mydełko krawieckie, ołówek lub specjalne flamastry, co to podobno znikają z materiału - do przeniesienia wykroju na materiał. Przy ciemnej tkaninie ja używam mydła. Przy jasnych zwykłego biurowego ołówka.

- Nożyczki do ciecia materiału - ostre i porządne. Zwykłe nożyczki biurowe nie zawsze sobie poradzą. Ja używam nożyczek w spadku po rodzicach, wielkich, ciężkich i radzących sobie ze wszystkim (zostały uwiecznione na zdjęciu poniżej).

- Maszyna do szycia - też się przyda :)))).

- I żelazko!!! Bo nie ma szycia bez prasowania!

To lista rzeczy, które trzeba upolować już jest. Udanego polowania. Gdybyście miały jakieś pytania lub wątpliwości, to piszcie w komentarzach lub mailem.

Pierwszy odcinek Spódnicy Razem-Robionej pojawi się za około tydzień - będziemy robić wykrój. Do tego czasu dobrze przemyślcie projekt Waszej spódnicy, bo przecież na bazie tego podstawowego wykroju można uszyć... wiele i z fantazją.

Na zachętę - ja najprawdopodobniej razem z Wami, modyfikując wykrój podstawowy spódnicy ołówkowej, będę szyła spódnicę do kompletu, do Carskiego Mundurka, która ma wyglądać mniej więcej tak:

Góra jak w spódnicy ołówkowej, z materiału Mundurka. Przycięta na skos i wykończona czerwoną lamówką z trzema guziczkami na lamówce, ino dla ozdoby. Plus na dole materiał z podszewki Mundurka zaprasowany w plisy i doszyty tak, żeby mieć równy dół.

I będą kombinacje alpejskie, bo mundurkowego materiału mam bardzo mało, ale się uparłam, że spódnica będzie.

Więc kombinujcie, rysujcie, później te rysunki zamienimy na rzeczywistość.

A na pożegnanie, ponieważ pogoda za oknem sprzyja drzemkom...

STÓJKOWY - BARDZO CARSKIE SŁOWO

Z pokręconego (jak zwykle) tytułu zaraz się wytłumaczę, ale dziś wyjątkowo zacznę od odesłania Was hen, hen w wirtualną dal, czyli do Monikowa - znajdziecie tam listę szyjących blogerek. Jeśli ktoś szyje, a go nie ma, to można do Moniki napisać i na pewno lista zostanie uzupełniona. Ale ważniejsze, że ta lista to źródło kipiące wprost inspiracjami. Ostrzeżenie - nie zaczynajcie szperania po wymienionych tam stronach, kiedy macie "tylko chwilkę", to się może źle skończyć.

***

Ponieważ jestem już w pełni świadoma, że to, co ja uszyję, czy wydziergam, to jest w sumie mało ważne, średnio interesujące i całkowicie drugoplanowe, to od razu będzie kot. Może później uda mi się przemycić chociaż pół akapitu na temat szycia.

Kto zagląda na Twittera, ten już widział, ale dla reszty będzie zdjęcie zrobione Małemu przez Ślubnego, w czasie testowania aparatu w nowym telefonie. Co się kotu usłyszało z tyłu, tego nikt nie wie, ale kocio wygląda z takimi uszami, jakby mu silny "mordewind" zawiał:

Foto by Ślubny i jego nowy telefon

I jeszcze będzie kocio w firankach, bo przecież tam można go znaleźć najczęściej:

I zdjęcie, które zostało zrobione jako rogowo-reniferowa wersja "Stworzenia" Michała Anioła, a zatem stworzenie i palec pana :)))))))))))))))))))))))))

A teraz uwaga, bo będę niepostrzeżenie przechodzić od kota do robótek, więc żebyście się przypadkiem nie zorientowali, co się święci - kocio i Błękitna Krew na jednym stole:

***

No to jesteśmy w końcu w klimatach robótkowych i wytłumaczę się z tytułu.

STÓJKOWY (PS. Czy wiecie, że dziś jest Dzień Caps Locka???) - w zaborze rosyjskim szeregowy policjant. W zaborze rosyjskim, czyli myślimy - carsko jest. Stójkowy, czyli przymiotnik od "stójki". Carska stójka, moja stójka w Carskim Mundurku... 

Się zrobiła... ta stójka... żeby ją dunder świsnął. Sama stójka to może nawet niech ocaleje, ale te wszystkie kawałki dokoła stójki, to niech śwista ten dunder. Dwie luzem latające warstwy stójki, do jednej przytwierdzona wypustka, do tego przód Mundurka, do tego odszycie przodu Mundurka, do tego dwie warstwy (na szczęście prawie zespawane ze sobą) spodu zapięcia i nagle to wszystko miało się znaleźć w jednym miejscu, współpracować ze sobą, zgadzać się co do milimetra i układać tak, żeby mucha nie siadała. Fastrygowanie stało się nagle zajęciem nie tylko potrzebnym, ale wręcz niezbędnym dla spokoju mego krawieckiego ducha. Fastrygowałam wszystko ze wszystkim, porządnie i drobnym szwem, bo inaczej się zaczynało rozjeżdżać. O późniejszym wypruwaniu fastrygi mogę epopeję napisać.

Oczywiście po zszyciu okazało się, że wszystko się zgadza co do milimetra, leży, gra i buczy, ale... sama stójka się wysunęła była wzięła paskuda i przez to mam prawy górny brzeg wyżej o 4 milimetry od lewego brzegu. Myśl o rozpruwaniu, układaniu, fastrygowaniu i szyciu jeszcze raz spowodowała atak twórczej paniki myślowej i zamiast poprawiać wszycie stójki, rozprułam jej górny brzeg, przesunęłam wypustkę i zszyłam jeszcze raz, 4 milimetry niżej, niwelując wszelkie rozbieżności i nawet nie tykając miejsc, gdzie miałam więcej niż 2 warstwy materiału. Potrzeba matką wynalazku. Panika matką geniuszy krawieckich.

Pagony sobie zrobiłam nawet z rozpędu. I podszewkę zszyłam do kupy. Mam teraz dwa Mundurki - wierzchni (jesienny) i spodni (letni, bardzo przewiewny :)))

A pisząc o spodzie - lewa strona stójki:

I zostało ustalić długości samego Mundurka i rękawów, połączyć Mundurek wierzchni z podszewką (trzymajcie kciuki), zrobić dziurki i przyszyć guziki. I będzie. Tylko tyle i aż tyle. 

***

A kto wytrwał do końca ten zostanie nagrodzony jesiennymi zdjęciami:

Foto by Ślubny i jego nowy telefon

I nie ma to jak robić zdjęcia robiącym zdjęcia, ale!!! Jak widać na załączonym obrazku Ślubny nosi Morowe Czachy i zaczyna się przymilać w temacie kolejnych spodni i... kurtki (Bartek, dzięki, ta kurtka to przez Ciebie :)))).