POPEŁNIŁAM W SWOIM ŻYCIU...

To ja się do czegoś przyznam i nawet to przyznanie udokumentuję fotograficznie. 

W swoim dziewiarskim życiu popełniłam jeden jedyny sweterek od początku do końca robiony według opisu. Bo tak poza nim, to swetry, sukienki i bluzeczki zawsze robię z głowy, według własnego widzimisię, co najwyżej czerpiąc inspirację z tego, co się na mnie w sieci rzuciło, oczka rozliczając według własnych potrzeb i kombinując na bieżąco, co tu nabrać i gdzie tu spuścić, żeby robótka miała pożądany kształt i prując na potęgę :)))

Ale jakieś dwa lata temu ten model zauroczył mnie do tego stopnia, że nie było silnych. Wydrukowałam "opis" (cudzysłów zamierzony, zaraz wyjaśnię dlaczego) i powstał Zielony Wachlarzowaty:

Przez krótką chwilę po zrobieniu był u mnie, później wyemigrował do Mamy Mojej Rodzonej Jedynej,  ale podczas ostatniego pobytu dokonałam zaboru mienia, bo Mama i tak go nie nosiła, ponieważ jest w trakcie zmieniania gabarytów (czytaj: odchudza się jak i my wszyscy :))), a na mnie jest w tej chwili idealny.

Cały urok Wachlarzowatego polega na tym asymetrycznym przodzie i bardzo szerokim pasie na biodrach z poziomym wzorem. Co ciekawe po dwóch latach to rozwiązanie nadal mi się podoba i nawet kombinuję, czy sobie nie machnąć takiego samego w innym kolorze, tym bardziej, że ten będę musiała kiedyś Mamie oddać, jak już do niego "dorośnie".

Ale! Żeby nie było, że tak całkiem złamałam swoją zasadę, że nie wyciągam łap po gotowe opisy, to... "opis" Wachlarzowatego był po japońsku :)))) Co ciekawe Japończycy robią tak czytelne schematy i tak doskonale oznakowane, że nawet z tymi ich krzaczkami (Brahdelt, wybacz moją ignorancję japońsko-kaligraficzną:))) wszystko było łatwe do odszyfrowania... jak już minął pierwszy szok :)

No to się pochwaliłam bardzo archaicznym udziergiem, czas przejść do tu i teraz.

***

Pół roku temu pisałam, że powinna mnie zalać Błękitna Krew. I jakoś od tego czasu arystokratyczny potop nie nastąpił. Inne projekty wciskały się bezczelnie do kolejki, a moja romantyczno-nieprzyzwoita spódnica nadal trwała w dzierganym niebycie... do wtorku.
We wtorek nastąpił ten rzadko u mnie spotykany stan, że miałam pusto w szufladzie z robótkami. I doszłam do wniosku, że jesień idzie, ciepła bawełniana spódnica na szydełku aż się prosi o zrobienie. Wdrapałam się po schodach na antresolę, otworzyłam szafę z włóczkami w poszukiwaniu spakowanych razem błękitów i niebieskości i... nie ma!!! Ani jednego kłębka z odłożonych na spódnicę. Przeryłam wszystko trzy razy, kombinując, czy w jakimś amoku nie udało mi się wywalić wszystkiego do kosza. Ale to była wielka torba, raczej niczego do kosza nie miotam, czując, że coś jest w środku. W końcu mnie olśniło - to torbiszcze z kłębkami było takie wielkie, że nie chciało mi się zmieścić do moich szafek i wepchnęłam je do szafki przynależnej Ślubnemu, razem z jego kablami :)))
Kamień z serca, bawełna na szydełko, spódnica w robocie:

Docelowo ma być tak:

***
I kot, będzie kot, bo mi się znowu dostanie :))) Mały nadal żywi do nas głęboką urazę w związku z porzuceniem go w poprzedni weekend i daje temu wyraz głośno i dobitnie, wydzierając się na nas przy każdym powrocie do domu, kiedy wychodziliśmy oboje, choćby na dziesięć minut.
A poza tym jest jak zwykle słodki... od czółka:

po ogon: