SPÓDNICA RAZEM SZYTA - część piąta

Część piąta i ostatnia - czyli głównie czekają nas wykończenia, szycie ręczne i na końcu trochę pomysłów niestandardowych. A całość dzisiaj okraszona zdjęciami mojej gotowej spódnicy, która zyskała nazwę - Klasyki Do Sześcianu, bo nie dość, że klasyczny krój spódnicy ołówkowej, nie dość, że bardzo klasyczny materiał, to jeszcze bardzo "podszewkowa" podszewka - baaaardzo klasycznie.

Zaczniemy od ręcznego podszycia paska od strony wewnętrznej:

I jeszcze na wszelki wypadek końcówka, czyli miejsce, gdzie pasek nam wystaje poza część główną spódnicy:

A skoro mamy podszyty pasek, to osoby szyjące wersję z podszewką muszą jeszcze zająć się przyszyciem jej w okolicach zamka błyskawicznego. Podłożone brzegi podszewki będziemy przyszywać do taśmy zamka błyskawicznego, pamiętając, by zostawić minimalnie 2 milimetry od ząbków, żeby nam brzeg podszewki nie przeszkadzał w rozpinaniu i zapinaniu zamka:

No dobrze, ja wiem, że każdy wie, ale na wszelki wypadek pokazuję, jak przyszyć guzik :))) Ale tak go przyszyć, żeby nawet pół supełka nie było nigdzie w okolicy widać:

To teraz przenosimy się na dół i na początek czyścimy ten dół ze wszystkich wiszących nitek, które nam się wysnuły z materiału do tej pory (przypominam, że dół został już obrzucony zygzakiem lub innym używanym przez Was ściegiem). Następnie ten dół podwijamy zgodnie z wyznaczoną przez nas na etapie krojenia krawędzią dolnego brzegu. Fastrygujemy i mierzymy spódnicę!!! Musimy mieć pewność, że linia podłożenia jest równa, że nigdzie nam spódnica nie podjeżdża do góry, nie tworzy dziwnych kształtów. Jeżeli cokolwiek jest nie tak, to prosimy kogoś o pomoc. Nasz pomocnik łapie w dłonie centymetr, a jeszcze lepiej długa linijkę i mierząc od poziomu podłogi (!!!) zaznacza nam mydełkiem, ołówkiem, czy innym narzędziem mażącym równiutką poziomą linię na materiale na stałej wysokości od podłogi. Nie próbujemy wyrównać spódnicy mierząc ją od linii talii - to się jeszcze nikomu nie udało. Kiedy jesteśmy pewne, że mamy ładną linię podłożenia, to przyfastrygowany brzeg zaprasowujemy na blachę.

Zaprasowane podłożenie klasycznie podszywa się ręcznie ściegiem krzyżykowym. I tu kilka uwag:

- do ręcznego podłożenia nie nadają się wszystkie materiały; sprawdza się to na materiałach grubych, mięsistych, na których po lewej stronie wyraźnie widać pojedyncze nitki wątku i osnowy;

- materiały miękkie, cienkie, lejące lepiej wyglądają podszyte maszynowo, bo równy szew na dole jest lepszy niż bałagan, jaki zrobimy próbując podszyć je ręcznie;

- osoby, które szyły spódnicę z pęknięciem zaszywają także miejsce styku materiału z podłożeniem na dolnym brzegu pęknięcia, pilnując, żeby ani fragmencik materiału z podłożenia nie wystawał z boku poza materiał wierzchni:

Ścieg krzyżykowy trzeba sobie poćwiczyć, żeby wychodził ładny, równy, estetyczny. Pamiętamy, że na materiale wierzchnim łapiemy dosłownie jedną nitkę, a i to delikatnie!!!

Kto szył spódnicę bez pęknięcia i ma już podłożony dół, a nie ustalił jeszcze długości podszewki - robi to teraz. Podszewka powinna się kończyć 2/3 cm powyżej dolnej krawędzi spódnicy, żeby w czasie ruchu, siadania itp. nie zaczynała nam wystawać spod spódnicy. Podszewkę, zgodnie z wcześniejszymi zaleceniami podkładamy dwukrotnie i przyszywamy maszynowo.

Ale jest też inny sposób na wykończenie podłożenia - śliczny i przeze mnie bardzo lubiany. Użyjemy do niego lamówki lub zwykłej wstążki. Uwaga!!! Zwykła wstążka nadaje się do tego celu tylko w spódnicach wąskich, gdzie będziemy ją przyszywać wzdłuż idealnie prostej linii! Tam, gdzie mamy choć odrobinę łuku używamy raczej tasiemki ze skosu lub gotowej lamówki, bo oba te rozwiązania pozwalają na to, by ładnie wyprofilować kształt łuków i "pracują" (czego nie robi zwykła tasiemka).

Do tego rodzaju wykończenia pozbywamy się fastrygi (ale podłożenie jest porządnie zaprasowane) i przyszywamy tasiemkę lub lamówkę do samego brzegu, układając prawą stroną na prawej. Jeśli mamy pęknięcie to przy jego brzegach tasiemkę zaczynamy naszywać około 2/3 mm od brzegu i od razu podwijając jej brzeg. Przyszytą tasiemkę lub lamówkę prasujemy - najpierw wzdłuż szwu, a później zaprasowujemy do góry. I tu dwie uwagi:

- prasując wzdłuż ściegu uważamy, żeby nie rozprasować zaprasowanego wcześniej podłożenia;

- tasiemki i lamówki źle znoszą wysoką temperaturę zwykłego żelazka - prasujemy przez szmatkę i niewielką temperaturą, koniecznie, bo zniszczymy nie tylko tasiemkę i spódnicę, ale przede wszystkim stopę żelazka.

Tak przygotowaną tasiemkę możemy dodatkowo zagiąć do wewnątrz, żeby brzeg był gładszy (lamówka jest zagięta sama z siebie) i przyszywamy ręcznie, tak samo jak przyszywany był pasek. Oczywiście łapiąc na materiale samej spódnicy po jednej nitce i starając się, by i w tasiemce łapać po jednej, dwie nitki na samym brzegu.

Prasujemy całość, ze szczególnym uwzględnieniem właśnie podłożonego dołu i... KONIEC!!! Spódnica gotowa do noszenia.

*** POMYSŁY RÓŻNE***

Na podstawie tego samego wykroju jest szyta spódnica z sześciu klinów, bez paska, na podszewce:

Mam nadzieję, że wkrótce skończona spódnica będzie się nadawała do pokazania.

***

LAMÓWKI - doskonały sposób na szybkie i bardzo estetyczne wykańczanie brzegów wszelakich - kieszeni, podkrojów szyi czy pach. Praca z nimi to sama przyjemność, choć wymaga trochę ręcznego szycia:

***

WYPUSTKI - kolejny niewielki dodatek, który może wiele zmienić. Wymaga trochę uwagi przy wszywaniu, ale efekt bywa oszałamiający:

I to tyle. Czekam na zdjęcia Waszych spódnic. Niecierpliwie czekam :)))) 

Jak już trochę ochłonę po tym długim weekendzie z kursem razem-szycia, to chętnie z Wami podyskutuję na temat publikowania kursów szyciowych w przyszłości, bo ja mam pewne przemyślenia i chętnie posłucham, co Wy macie do powiedzenia w tym temacie. Ale to za chwilę, nie dziś. 

A jutro... jutro, w nagrodę dla wszystkich ciężko szyjących i dla tych, którzy cierpliwie przeczekiwali ostatnie kilka dni będzie plenerowa sesja Carskiego Mundurka.

A pojutrze albo po pojutrze... tez będzie coś niezwykłego...